Bij de overigens erg mooie – opener Campaign vreesden we nog dat we na de beluistering van Station van Russian Circles weer een mooie poëtische postrock-plaat bij hadden die op de stapel goeie-maar-niet-onmisbare Explosions in the Sky-achtigen zou komen te liggen. Een beetje zoals je wel wéét dat Donovan een paar verdienstelijke platen heeft gemaakt, maar toch naar Blood on the Tracks van Dylan grijpt. De vergelijking gaat zo lang op tot er weer eens een groep opstaat die feestelijk haar gat afkuist aan de conventies van het genre en er net daardoor iets aan toevoegt. Zon groep zou Russian Circles misschien wel ns kunnen worden. Na Campaign volgt namelijk Harper Lewis een op een onheilszwangere drumbeat dobberend gevaarte met een intro vol misthoorns, gevolgd door wat gerikketik met drumstokjes en meteen daarna misschien wel de meest monolithische en tegelijk sierlijkste metalrif die we deze week hoorden. En dan zijn we nog geen derde ver in de song. In tegenstelling tot veel collegas in de postrock en postmetal gaan Russian Circles dus niet in één langgerekte beweging van start naar climax. Ze passeren in tegendeel zoveel mogelijk tussenstations. Vaak laten ze de climax zelfs voor wat ie is. Vreemd genoeg maakt net dàt van Station een bij wijlen bijzonder intrigerende en opwindende plaat. Méér van dat, graag!