Avery Plains is de naam van de band en meteen ook de titel van de debuutlangspeler van deze uit Groningen afkomstige rockband. Bij de eerste tonen van opener ‘Smells Like Trombone’ is er één referentie onvermijdelijk: Screaming Trees. De grungy aandoende gitaarmuren zorgen daarvoor, al is dat het minste. Het is de zang van Jurgen Veenstra die ons meteen aan die legendarisch band van Mark Lanegan doet denken. Hier en daar horen we ook Dinosaur JR. in het geluid binnensijpelen, maar die invloed is beduidend minder dwingend. Veenstra, die jarenlang bij het leuke Moonlizards speelde, verzamelde een stel plaatselijke muzikanten om zich heen, die allen bij andere Groningse bands spelen of speelden. Mannen die kleine sporen verdienden bij onder meer Santa Fé, Propeller, Benjamin B, Silver Ferns, Vox Von Braun, Dia Del Mercado en Audiotransparent. Met die diverse bands pleegden ze een waaier aan stijlen te spelen. Veel daarvan is echter weggedeemsterd in een muur van grungy of psychedelisch aandoende gitaarmuren en een meer dan degelijke ritmesectie. In ‘Walking By Lost Ways’ zijn mooie staaltjes van dit verslavende gitaarwerk te horen, een geluid dat Avery Plains live wel eens met vier gitaristen tegelijk uit de snaren sleurt. Het nummer klinkt trouwens als het beste dat Screaming Trees ooit maakte. Bevlogen, doorleefd, eerlijke donkere tekst en prachtige zang. We kunnen Avery Plains als een doorslagje zien, maar daarvoor rockt deze band te hard en zitten de nummers te goed in elkaar. Een uitmuntend doorslagje, moet kunnen. Er zijn slechtere bands om na te apen.