Het kwartet Showstar is aan zijn vierde album toe. De Waalse band kent ondertussen het klappen van de zweep en levert een plaat af waarop twaalf liedjes staan die perfect passen bij de eenheidsworst die we op radiozenders als Studio Brussel kunnen horen. Liedjes die zogenaamd alternatieve of indierock zijn, die passen binnen het kader van de miljoenen Britse eendagsvliegen die elke week passeren en net niet aanstekelijk of goed genoeg zijn om te blijven hangen. Niet dat deze plaat echt slecht is. Ze maakt gewoon geen indruk, ze wekt geen enkele emotie op, gewoon gelaten laten we de nummers passeren en denken dat er hier een of ander hoen toch een radio heeft binnen gesmokkeld. Het Nederlandse Palio Superspeed Donkey gaat nog een stapje verder. Qua irritatie dan want bij hen lokken de twaalf liedjes wel emoties op. Ergernis bijvoorbeeld, en het idee van: jongens leer een deuntje maat houden, een treffelijk zanglijntje inblikken of speel gewoon ergens anders maar laat ons met rust. Hun trucje om aandacht te krijgen: debuteren als veertienjarigen in 2012 met een ep (‘Wateramp’), en nu, als zestienjarigen, een album uitbrengen. Goed, het houdt hen van de straat.