Het moest er van komen, een samenwerking tussen deze twee Franse darkjazz acts. Ze kozen elk een nummer van elkaar en bewerkten deze, met dien verschil dat uit tracks van 6 à 8 minuten stukken van boven de 20 minuten gecomponeerd werden.
Dale Cooper Quartet & The Dictaphones bewerkte The Apparel (uit A Fabric of Beliefs) van (((witxes))) en maakt er een vintage Quartet stuk van. Ambient jazz met intrigerende achtergrondgeluiden, gruizige gitaardrones, dronken en trage jazzritmes en een diepe saxofoon. Niet enkel hun groepsnaam refereert naar Lynch, ook hun muziek druipt van die unheimische sfeer. Ze lijkt te zijn gecreëerd in dat tussenmoment tussen waak en slaap. Het is grillig, met in het begin krassende achtergrondnoise waartegen de sax uithaalt. De elektronica is constant aanwezig en bepaalt mee het rollend, wazig ritme. De saxofoon wordt steeds onrustiger wat nog meer drukt op de sfeer. Halfweg slaat een diepe bastoon met interval op tafel om de rust te doen terugkeren. Er duikt in het laatste deel ook nog een declamerende stem op tegen ongemakkelijk achtergrondgeluid die de song naar de uitgang drijft.
(((witxes))) hun stuk is gebaseerd op Nourrain Quinquet (uit Quatorze pièces de menaces) van Dale Cooper Quartet, een heel ingetogen stuk. Ook (((witxes))) blijft in die sfeer maar maakt duidelijk meer gebruik van elektronica. En ook hier worden de 20 minuten benut om een grillig filmisch stuk neer te zetten dat graag wisselt van melancholisch naar paranoïde. Het situeert zich wel meer in de ambienthoek.
Alweer een release die bewijst dat een split meer kan zijn dan de som van de delen. Door met het geluid van de ander aan de slag te gaan krijg je een creatievere invalshoek. Dat zagen we een tijdje terug al met de split van Loscil / Fieldhead en dat zien we hier ook weer.