Met de mogelijkheden van een thuisstudio kun je echt alle kanten op, en is het in principe voor iedereen mogelijk om een muzikale wereld te creëren die volledig voldoet aan de eigen dromen en verlangens. Moest je vroeger nog voor een beetje vol en heftig geluid met andere mensen een band vormen, tegenwoordig knutsel je datzelfde en nog meer op de computer in elkaar. Niek Hilkmann heeft tussen 2007 en 2011 veel gejamd met allerlei muzikanten, en die opnames en solowerk vervolgens gebruikt voor de elf tracks op zijn nieuwe album ‘Sowieso’. Zijn Rotterdamse comfortabele voorzolder/oefenruimte droeg in belangrijke mate bij aan het ontstaan van zijn onalledaagse en obscure oeuvre, zoveel is zeker. Yoshimi gooit alles op tafel, gaat helemaal naakt voor de luisteraar, die bij zoveel zelfexpressie af en toe zomaar zou kunnen terugdeinzen. Muzikaal springt alles van de hak op de tak en is er soms geen touw aan vast te knopen waar je nou weer zit, maar die reis is in ieder geval spannend en interessant – de stem van Niek blijft daarbij wat achter. Zingen kan hij echt niet, maar door de ontwapenende eerlijkheid van de zanger en de intrigerende teksten valt het nog enigszins mee. De liedjes zijn redelijk onnavolgbaar: zo kan het in een nummer van een nichterige vakantie-impressie naar een pomper van The Rolling Stones, naar chanson of zinderende gospel gaan. Een DIY-Bob Dylan op acid met invloeden uit punk, roddelblaadjes en Jackass ga er maar eens aanstaan.