In 2006 verscheen het debuut van Headlights, Kill Them With Kindness. Een album dat wat deed denken aan het werk van The Postal Service, Au Revoir Simone of Belle & Sebastian. Het nieuwste album is bij momenten even springerig (bijvoorbeeld April 2), maar de songs op Some Racing, Some Stopping zijn net iets minder catchy. Je fluit ze nog wel van de eerste keer mee, maar ze blijven nauwelijks hangen. Towers zou eventueel nog op een ‘best of’ van Headlights kunnen verschijnen, maar voor alle andere nummers grijpen we gewoon terug naar het debuut.
Joan Of Arc kenden we niet. Een gemis, zo blijkt na het luisteren van Boo Human, want als liefhebber van al wat eigenzinnig en indie is, had deze band al lang in onze platenkast moeten staan. De band rond Tim Kinsella heeft op sommige nummers een ietwat jazzy inslag, maar het is duidelijk dat ze uiteindelijk vooral doen waar ze op dat moment het meeste zin in hebben. Daardoor klinken ze soms als een gematigde versie van labelmaatjes 31 Knots (9/11 2), dan weer als postrock of moderne akoestische industrial. Intussen hebben we een deel van onze schade ingehaald, en A portable model of Joan of Arc ook beluisterd. Die is net iets krachtiger, wat doet vermoeden dat echte Joan Of Arc-fans dit album misschien net iets minder zal aanspreken. Alvast een band wiens back catalogue we met plezier zullen uitspitten.
Ook Ida doet enkel van ver een belletje rinkelen. Dat komt vooral omdat het vaak gebruikte etiket slowcore ons angstig doet wegkruipen. Geen idee dus hoe de vorige albums klinken, maar in Lovers Prayers zit gelukkig genoeg vaart om boeiend te blijven. De band maakt vooral luisterliedjes die het moeten hebben van de harmonische samenzang. Niet wereldschokkend, maar mooi genoeg om Ida in de toekomst niet meer links te laten liggen.