Windhand is een van de eerste bands die bevestigd werden voor Roadburn 2014, dat half april doorgaat in 013 in Tilburg. En het is meteen een band die perfect op het alom bekende stonerrockfestival past. Al is stoner relatief, want het festival gaat alsmaar breder, al blijft de term heavy in elk geval van toepassing. Windhand is zo’n typische klassieke doomband die op het festival ongetwijfeld een degelijk optreden zal weten neer te zetten, maar echt indruk maken, dat zal een ander paar mouwen zijn. Zeker als we afgaan op hun debuut voor Relapse, dit ‘Soma’. Verwonderen doet ons dit niet echt. We hebben de split van Windhand met Cough, beiden uit Richmond, Virginia, nog fris in ons geheugen. De recensie toch (zie GC#115). De epische track van Cough kunnen we ons nog enigszins herinneren, maar de twee bijdragen van Windhand vonden we eerder flets en ongeïnspireerd. En dat is eigenlijk ook met deze langspeler het geval. Zanger Dorthia Cottrell mag nog zo zijn best doen om melodieus te zingen, de band slaagt er niet in om niet als Black Sabbath te klinken. En als we halfweg het toepasselijke ‘Evergreen’ krijgen voorgeschoteld, een meer dan kleffe ballade, hebben we het helemaal gehad. Toch staat er een degelijke song op: ‘Cassock’. Degelijke, ouderwetse doom die gewoon lekker log en vet klinkt. En de wind in de haven die we horen suizen in afsluiter ‘Boleskine’ blaast tegelijk alle herinnering aan deze plaat weg. Zijn we er meteen vanaf.