Stephan Micus kan het best omschreven worden als een muzikale jager-verzamelaar. De Duitse multi-instrumentalist bezocht zowat alle landen van Noord- en Zuid-Amerika, Azië, Afrika en Europa. Telkens ging hij daar op zoek naar authentieke, akoestische instrumenten die hij dan ter plaatse leerde bespelen. In zijn studio combineert hij vervolgens allerlei klanken uit de meest uiteenlopende culturen in zelfgepende composities – Micus gaat enkel op zijn gehoor en de functionele samenklank af. De eigenzinnige muzikant is daarbij een solospeler avant la lettre; alle partijen worden door hemzelf ingespeeld. Buiten (vanzelfsprekend) multitracking komen er bij de opnames geen enkele andere elektronische technieken aan te pas. Hoe historisch en cultureel incorrect Micus dan ook wel te werk mag gaan, ‘Snow’ vormt een coherente en sfeervolle plaat. Gedurende acht ontspannen nummers sleept hij de luisteraar een dromerige wereld in, heel verstild en winters van sfeer. Micus gaat te werk als een vakman; het samenvoegen van instrumenten uit het Midden-Oosten, Afrika en Azië leidt niet tot goedkoop exotisme, maar creëert een betoverend, onwereldlijk gevoel. Een enkele keer lijkt het totaalgeluid op een akoestische tegenhanger van Dead Can Dance. Musicologisch alle regels met de voeten tredend, slaagt ‘Snow’ er uitstekend in de toehoorder in een aangename fantasie te laten wegglijden.