Het maken van een goede grap is minder gemakkelijk dan je zou denken. Dat meent ook Vicky Bennett, die voor het label Sonic Arts Network een cd en boekje samenstelde met humoristische geluidswerken. Zij constateert dat in de geluidskunst en avant-gardemuziek maar weinig humor is te vinden. Alsof critici en publiek vinden dat die combinatie niet kan, terwijl paradoxaal genoeg een artiest uiterst serieus te werk moet gaan om een goed humoristisch werk af te leveren. Op Smiling Through My Teeth verzamelt zij 32 stukken, die verschillende humoristische benaderingen laten horen. Er zijn verschillende soorten humor en er zijn verschillende smaken. Je hebt Chaplin en je hebt Buster Keaton; je hebt Benny Hill en Monty Python. Regelmatig is de hier verzamelde klankhumor gebaseerd op het verkloten van serieuze (klassieke) of popmuziek. Het belachelijk maken van het verhevene danwel het banale is allebei een beetje puberaal. Collages zijn een populaire techniek onder humoristische geluidsbreiers. Een van de beste en meest overtuigende bijdragen is een collage van Bennett (alias People Like Us) zelf, samen met Ergo Phizmiz. Ook de collage van Spike Jones is grappig. Bittere humor is het wanhopige gelach van Elgren en Liljenberg (in 9-11). De swingdeconstructie van John Oswald, die toch swingend blijft, is heel knap. Aan deze stukken hoor je dat humor vakmanschap en ernst vereist. Helaas zijn er ook veel bijdragen die de lachers willen bereiken met makkelijke, flauwe parodieën, raar gezang of het het maken van kabaal. Het maken van een goede grap is duidelijk echt niet makkelijk.