Boris, yep, het Japanse trio, is inmiddels tot het punt gekomen waarop ze het niet meer nodig vinden om nog deftige promos voor hun nieuwe plaat te verspreiden. Het nieuwe trucje is: zet zeven van de acht nummers op het schijfje om enerzijds de recensent op zijn honger te laten zitten, en anderzijds de onverlaten die nieuwe releases zo snel mogelijk op het internet lekken, een hak te zetten. Het is al erg genoeg dat we nog zelden de originele verpakking te zien krijgen die uiteindelijk in de winkel komt te liggen, nu gaan ze straks de promos in stukjes en brokjes op ons loslaten. En dan willen ze natuurlijk dat we lovend zijn over hun nieuw werkstuk, al hebben we het niet eens helemaal kunnen horen. Gelukkig voor ons is Smile een van de betere cds van Boris, want vermoedelijk hadden we dit album anders gewoonweg niet besproken. Zéér véél wah wah deze keer met meestal behoorlijk poppy zang en heel veel psychorockend. Net zo goed lardeert Boris zijn songs met een stevige scheut jaren 1970-metal, al eindigt track drie dan wel heel abrupt, zo halfweg een gemompeld woord. Openen doen ze de plaat met een psychedelisch nummer dat een cover blijkt te zijn van PYG. MC 5 is trouwens ook weer een belangrijke invloed op deze plaat, getuige het tweede nummer. Tja, hoe ze heten weten we niet, want waar bevindt zich het weggelaten nummer ergens in de volgorde van de geannoteerde tracks? Geen idee. Gastrollen zijn er voor Stephen OMalley (Sunn O))), KTL) en Michio Kurihara (Ghost, White Heaven). En zoals gewoonlijk bij Southern Lord verschijnt dit album ook als een hele dure dubbelelpee, met twee extra nummers die nooit op cd zullen verschijnen.