Jamie Teasdale, eertijds samen met Roly Porter man achter het gewaardeerde Vex’d, bracht in 2011 zijn solodebuut uit als Kuedo. ‘Severant’ werd met enthousiasme ontvangen. Sindsdien zijn er nog wat kortere uitgaven verschenen, maar nu ligt er eindelijk zijn tweede volwaardige album. Kuedo is gegroeid, laat ‘Slow Knife’ horen. Hij geeft zelf aan dat de muziek flink is beïnvloed door films als ´Manhunter´ en ´Angel Heart´, de score van Mica Levi voor ‘Under The Skin’ en muziek voor tv-series als ‘True Detective’. Filmisch klinkt het album zeker. Je waant je ronddwalend in een nachtelijke stad, mogelijk in de nabije toekomst en het zou ook kunnen dat je slaapwandelt. De hemel is verlicht door leds van straatlantaarns en reclameschermen, de straten en gebouwen glanzen als obsidiaan. In nummers als ‘Hourglass’ en het titelnummer combineert Kuedo lange, galmende synthesizerlijnen met een trage klap, een lome beat en snel tikkende ritmes. De ene keer komt daar een oosters aandoende fluit bij, een andere keer metalig snaargeluid. De dubstep van Vex’d is nog voelbaar in sfeer en ritmes, en zeker ook de invloed van de betere trap. Al is Kuedo’s muziek lomer, trager en – goed geluisterd naar filmmuziek en symfonisch angehauchte synthesizermuziek uit de jaren 1970 en de jaren 1980 – atmosferischer. Als intermezzi duiken abstractere composities op, zoals ‘Broken Fox – Black Hole’, met een fijne cello-bijdrage van Koenraad Ecker (Lumisokea). De tweede helft van het album lijken abstractie, duisternis en een dreigende sfeer sterker aanwezig, compleet met omgevingsgeluiden en effecten. Naar gelang je smaak kun je zeggen dat Teasdale met die uitgesmeerde, galmende synthpartijen te erg het effect van dramatische filmmuziek najaagt, of dat hij heel goed in de vingers heeft hoe ze werkt en daar een geslaagd suggestieve, verhalende muziek mee heeft gemaakt. Vakkundig gemaakt, intrigerend album.