Black Breath heeft het, maar nooit helemaal. Debuut ‘Heavy Breathing’ was veelbelovend. Opvolger ‘Sentenced To Life’ moest hen op gelijke voet zetten met bijvoorbeeld All Pigs Must Die, maar dat lukte niet helemaal. De vaart zat er wel in, maar de nummers waren nooit echt goed genoeg, op een paar uitzonderingen na misschien. Nu ligt ‘Slaves Beyond Death’ voor onze neus, die we al snel ophalen. Opener ‘Pleasure, Pain, Disease’ begint anders wel fantastisch. Kurt Ballou (Converge) draaide opnieuw aan de knoppen en dat is duidelijk te horen aan de massief klinkende drums die de plaat in gang zetten. Wat een mokerslagen, wat een geluid. We denken te zijn vertrokken voor een meedogenloze rit doorheen deathmetal en d-beat hardcoreland, maar al snel zet Neil McAdams zijn keelgat open, en is de pret over. Zeker als het kwintet ook nog eens middelmatig gaat spelen, wat trager soms, maar vooral: de boel zakt gewoon voortdurend in. Hier en daar horen we furieuze stukjes die ons een black metalgevoel geven. Over de hele lijn echter wordt er veel te veel oeverloos gesoleerd, met de instrumentale afsluiter ‘Chains Of The Afterlife’ als absoluut dieptepunt. We horen hier en daar wel lekkere riffs, daar niet van. En zelfs McAdams kweelt niet voortdurend en haalt geregeld echt goed uit. Black Breath voert een paar rustpunten in, maar faalt ook daar deerlijk. Pijnlijk om te horen hoe deze beloftevolle band het noorden volledig kwijt lijkt te zijn. Dit was niet genieten, maar afzien.