Twee typisch Nederlandse ensembles, Slagwerk Den Haag en Modelo62, hebben onlangs nieuwe albums uitgebracht. Ze zijn ‘typisch Nederlands’ omdat ze voortgekomen zijn uit de ensemblecultuur die meer dan veertig jaar geleden in ons land opkwam als reactie op reguliere orkesten en kleinere groepen met traditionele bezetting, maar ook omdat de leden uit verschillende landen komen, en omdat ze zich vooral richten op werk van eigentijdse componisten, die vaak speciaal voor hen nieuwe stukken schrijven. Slagwerk Den Haag is zich steeds meer gaan toeleggen op ongewone, vaak zelfgebouwde percussie-instrumenten. Die bespelen ze ook op ‘Six’, naar eigen zeggen een eerbetoon aan het klassieke slagwerk-sextet. Blijkbaar wordt dat aantal gezien als een norm. In ‘Métaux’ van de Grieks-Franse componist Yannis Xenakis en ‘Venus’ van de Nederlandse componiste en dichter Rozalie Hirs gebruiken ze metalen platen met een microtonale stemming. In ‘AVI’ wordt het geluid grotendeels bepaald door een mini-glockenspiel. De beheersing van de zes slagwerkers is boven elke twijfel verheven. Met name in ‘Back & Forth’ dat beurtelings korte stukjes van Tom Johnson en Luis Henrique Yudo koppelt, is goed te horen hoe ze hun slagen doseren, en moeiteloos tussen verschillende sets instrumenten heen en weer schakelen. Het driedelige âVenusâ tracteert je op dooreen zwevende, breekbare bellen van geluid die als kleurig dansende sluiers in de ruimte hangen. In het laatste deel komen de metalen platen tevoorschijn in versnellende opgaande lijnen, tot ze uitgeraasd zijn en in steeds herhaalde stappen almaar meer vertragend afdalen. Op hun debuut-album ‘Modelo Moves’ laat Modelo62 horen even fijnzinnig te musiceren als de slagwerkers. Met hun bezetting van blazers, gitaar, strijkers, bas en percussie kunnen de musici veel kanten op. Ze hebben een goed oor gehad voor de componisten met wie ze wilden werken. Naast werk van Diderik Wagenaar en Gilius van Bergeijk, vertegenwoordigers van een oudere generatie Nederlandse componisten, valt op dat ze voor hun repertoire te rade zijn gegaan bij componisten uit Latijns-Amerika. Alles is met even veel inzet en finesse gespeeld. En omdat alle stukken hen op het lijf geschreven zijn, passen ze het ensemble als een handschoen.