Dat er een nieuwe plaat van The Chills (Nieuw-Zeeland) zat aan te komen, stond in de sterren geschreven. Vorig jaar verscheen op Fire namelijk ‘The BBC Sessions’. Die plaat bevatte drie Peelsessies, die de evolutie van The Chills van prille band tot een door een groot publiek gewaardeerde groep liet horen. Er verscheen ook nog eens een nieuwe single, ‘Molten Gold’. Bij de vraag aan bandleider Martin Phillipps of er na twee decennia een nieuwe langspeler zou komen, was zijn antwoord een volmondig ja. Elf nieuwe liedjes staan er op ‘Silver Bullet’, waaronder de eerder vernoemde single en het via internet vooruitgeschoven nummer ‘America Says Hello’. Daarvoor alleen al prijzen we The Chills en hun wederopstanding. Wat een heerlijk nummer is dat! Goede tekst, mooi refrein, heerlijk melancholische gitaarlijnen. Kortom, alles wat een alternatief rockliedje hoort te zijn. Phillipps slaagt er wederom in om een resem indiesongs op ons los te laten die naar perfectie neigen. Hij bewees in een ver verleden dat hij een meester is in het schrijven van liedjes die grenzen aan pop en rock en die tekstueel geen blad voor de mond nemen. Hij observeert, bekritiseert, kijkt om zich heen, geniet of ergert zich en weet dat in mooie liedjes te gieten. Met ‘Silver Bullets’ neemt hij ons mee naar de glorietijd van de indiepop, waaruit bands als R.E.M. zich ontpopten tot wereldsterren, maar waarmee The Chills zich, in de beginjaren van die bands, zeker konden meten. Voor die megastatus is het ondertussen te laat, maar dat neemt niet weg dat de nummers op deze plaat doorwrocht, eerlijk en urgent tegelijk klinken. Probeer het acht minuten durende sleutelnummer ‘Pyramid Moon’, en je gelooft ons meteen. Deze oude rotten maken nog steeds prachtige muziek.