Van Brits aandoende folk naar eigenzinnige singer-songwritermuziek die in de Americana-hoek valt te situeren: dat is zo’n beetje het parcours dat de inmiddels vijfentwintigjarige Lauren Marling heeft afgelegd de laatste zeven jaar. ‘Short Movie’ is haar vijfde plaat ondertussen. Of moeten we zeggen zesde? Manning had namelijk al een plaat klaar, maar gooide die gewoon in de prullenmand en begon opnieuw, met deze als resultaat. Het moet namelijk zijn zoals zij wil. Gelijk heeft ze, zeker gezien ze wil concurreren met haar grote heldin Joni Mitchell. Die idolatrie sijpelt uiteraard door in de muziek van Marling, al slaagt ze er alsmaar beter in een eigen geluid neer te zetten. ‘Short Movie’ is de neerslag geworden van haar reizen door de Verenigde Staten, nadat een verhuis naar Los Angeles niet echt bevredigend verliep. Op haar eentje, natuurlijk. Ze maakt muziek alleen, verhuist alleen en reist alleen, onbevooroordeeld en zonder vast plan rondtrekkend in een typisch Amerikaanse auto en haar akoestische gitaar steeds dicht in de buurt. Dat trekt ze deze keer ook door wat de productie van de plaat betreft, die ze dit keer ook helemaal zelf in handen heeft genomen. De andere instrumenten (bas, drums, cello) laat ze wel aan anderen over. Aan haar vriendin Ruth De Turberville in de eerste plaats, maar ook Nick Pini, Tom Fiddle (Noah And The Whale) en Matt Ingram dragen hun steentje bij. Heel ingetogen, dromerige liedjes wisselen af met nummers die net niet rocken. Hier en daar horen we in haar stem naast de onmiskenbare invloed van Mitchell ook vleugjes Chrissie Hynde, solo dan wel. Gelukkig heeft Marling voldoende ervaring opgedaan om elk na-aperijtje vakkundig te vermijden, om zo tot een spannend resultaat te komen.