Het zou eigenlijk niet mogen dat een band door de nationale pers wordt opgepikt puur omdat een bekende acteur frontman is. Alsof de rest van de groep er niet toe doet en in dit geval Sam Louwyck alle aandacht voor zichzelf opeist. Niets is minder waar. Het is niet omdat de man een gevierd acteur, ex-danser en zonder twijfel de meest hilarische deelnemer aan de meest recente editie van ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ was, dat hij divagedrag zou vertonen en geen aandacht zou wensen voor de drie muzikanten. Die hebben in de loop der jaren met minder bekende bands, waaronder het legendarische No Tomorrow Charlie, hun sporen wel verdiend. De media-aandacht is uiteraard meegenomen. Zo krijgen de nummers die worden geschreven door de gitaristen Lode Sileghem en Paul Van De Velde en drummer Sven De Potter de aandacht die ze verdienen. En dat Louwyck met zijn geniale onverstaanbare grom de nummers net dat tikkeltje extra verleent, is uiteraard een meesterzet. Meestal klinkt Falling Man een beetje dwars, zoals The Fall dat ook altijd doet, en een beetje fantastisch als vroege Jon Spencer. Dat houdt het kwartet niet tegen om een oorwurm als ‘Shine On’ te schrijven. De herhaling van de woorden en het nummer werken namelijk perfect en zal in de live-set ongetwijfeld één van de smaakmakers zijn of worden. De 10inch (of download) bevat naast het titelnummer nog twee andere stukken. Een beetje pover misschien, maar er wordt gewerkt aan meer. En pover is relatief natuurlijk als de kwaliteit aanwezig is. Op ‘Bags Slags Down’ horen we ook Van De Velde zingen. Iets conventioneler dan Louwyck, maar het past wel bij het dwars klinkende nummer dat drijft op heerlijke Sonic Youth-gitaren. Het korte ‘More’ verklankt precies wat we van Falling Man verwachten: meer!