We hebben de vergelijking al eerder gemaakt tussen Vertigo en HBO. Wat de ene doet – de tv-kijker voorzien van sterk drama met goed uitgewerkte personages – gaat ook voor heel wat Vertigo-reeksen op. Natuurlijk is de thematiek in de Vertigo-series al eens wat wilder, de stripvorm biedt immers meer mogelijkheden dan een gefilmd universum om helemaal loos te gaan. Denk hierbij maar aan de meest psychedelische uitspattingen van Grant Morrison of Peter Milligan.
Andere Vertigo-reeksen zouden dan wel weer probleemloos door HBO verfilmd kunnen worden: 100 Bullets, DMZ of Scalped passen perfect tussen Deadwood en The Sopranos. Scalped, het geesteskind van schrijver Jason Aaron en tekenaar R. M Guéra loopt al vijf jaar en is ondertussen aan de achtste bundeling toe. De serie is een helletocht naar de seedy underbelly van de Verenigde Staten: de vergeten Indianenreservaten waar armoede, alcoholisme en misdaad dagelijkse kost zijn.
Hoofdpersonage Dashiell Bad Horse kom na vijftien jaar terug in het reservaat waar hij zijn eerste levensjaren doorbracht. Al gauw komt de vechtlustige stijfkop opnieuw in aanraking met zijn oom Red Crow die het reservaat in een ijzeren greep heeft. Red Crow is niet enkel burgemeester en hoofdsheriff, maar ook de misdaadbaas van het reservaat én de man die er een casino wil neerpoten. Red Crow geeft Bad Horse een baan als sheriff, maar dan beginnen er spoken uit het verleden op te duiken. En verscheidene personages blijken heel wat meer te zijn dan eerst gedacht waaronder Bad Horse zelf, die in opdracht van de FBI infiltreert in criminele organisatie van zijn eigen oom.
Schrijver Jason Aaron heeft in de afgelopen delen van Scalped bewezen een echte vakman te zijn. Mondjesmaat kom je als lezer achter meer informatie en worden er personen geïntroduceerd die allemaal verbonden zijn met het reservaat. Ook wordt de setting zeer sterk uitgewerkt, en de sterke symboliek van het oude geloof van de Indianen komt meermaals terug.
Dat alles zich enkel in het reservaat afspeelt, geeft het verhaal een claustrofobische invalshoek, terwijl de relatie tussen Bad Horse, zijn oom en Bad Horse moeder Gina welhaast Shakespeareaanse allures krijgt. Ook Guéra is een vakman, zijn donkere verwrongen stijl en de inkleuring met aardetinten versterken het uitermate donkere verhaal, dat drijft op gevoelens van wraak en wanhoop.
De laatste jaren is de kwaliteit van de Amerikaanse strip enorm toegenomen. Schrijvers zoals Jason Aaron, Brian Wood en Bill Willingham hebben de rangen van de mensen als Alan Moore, Garth Ennis en Warren Ellis vervoegd. Zij zorgen voor vakwerk waarin misschien de creatieve gekte ontbreekt van sommige van de undergroundartiesten of het flamboyante van hun Europese tegenhangers. Maar in tijden waarin de Europese stripmarkt overspoeld wordt met de zoveelste kopie van een succesformule en waarin klassiekers tot de laatste druppel worden uitgemolken, is een goed verhaal met geloofwaardige personages altijd welkom.