Solkyri uit Sydney is ietwat veranderd sinds hun debuut ‘Are Yoy My Brother?’ uit 2013. De groep werd namelijk uitgebreid tot een kwartet, met toevoeging van tweede gitarist Ryan Fitz-Henry. Het is een goede keuze, want zo slaagt Solkyri er toch in om net dat tikje anders te klinken dan het peloton bands die instrumentale (post-)rock maken. Het is een overvol genre waarin het geen sinecure is om uit te blinken, hoe goed veel van die bands en hun platen ook mogen klinken. De Australiërs werkten opnieuw samen met producer Dax Liniere, die al mooie dingen liet horen met Meniscus, Dumbsaint en vooral sleepmakeswaves. Met een Europese toer in het vooruitzicht en een plaatsje op het prestigieuze Dunk!festival voor ogen (bij het opnemen van het album), heeft het kwartet voor deze plaat alles op alles gezet. Hier en daar is enige verwantschap te horen met sleepmakeswaves, al gaat Solkyri over de hele lijn voluit en is er maar bitter weinig plaats voor verstilling, rust en ingetogen musiceren. Het is pas bij ‘Be Good, I Love You’, en dat is al helemaal naar het einde van de plaat toe, dat er gas wordt terug genomen en een duister piano-(en cello)liedje voor een rustpunt zorgt. Veel romantiek spreekt er echter niet uit dit niemendalletje, dat al even donker van sfeer is als de rest van de plaat. Solkyri slaagt er wel in om variatie aan te brengen, zelfs al houden ze vooral vast aan de rockkant van het genre. Verrassende melodieën en onverwachte wendingen maken daar deel van uit, net als de toevoeging van een xylofoon, handgeklap (in ‘Yes, I’m Breathing’, waarin ook een menselijke stem hoorbaar lijkt) of de versnelling die we horen in ‘Forrah’. Verrassen in het postrockgenre is ei zo na onbegonnen werk. Een zeer degelijk en aangenaam te luisteren album in elkaar steken, is echter nog steeds mogelijk. Dat bewijst ‘Sad Boys Club’ in al zijn grandeur.