Veel platen maakt Wim Lecluyse niet, maar als hij ze maakt, zijn ze de moeite waard. Het vorige Circle Bros album, ‘Haven’, stamt alweer uit 2010. Sindsdien verscheen er alleen een split 7inch met Annelies Monseré op Lecluyses eigen Morc Records, maar nu dan ook eindelijk een nieuw album, ‘Rust’. Zijn stijl is in die tijd niet wezenlijk veranderd, en beweegt zich nog steeds in een schaduwrijk hoekje waar drones en experimentele lo-fi folk elkaar ontmoeten. Wel is de toon ietsje lichter; veel van ‘Haven’ klonk alsof de koppen van Lecluyses bandrecorder groezelig waren, een effect wat op ‘Rust’ veel minder wordt gebruikt. In plaats daarvan is het de echomachine, die bijna constant aan staat, die voor de textuur zorgt, als ondergrond voor simpele melodische motieven. Op het mooie, Grouper-achtige ‘Cobblestones’ kaatsen de gitaarnoten eindeloos heen en weer, tot ze een weefwerk van tonen vormen waar Lecluyses stem maar net boven uit komt. Andere nummers hebben meer ruimte, en doen me (net als op de vorige plaat) een beetje aan een rafelige Labradford denken, zeker door de ingetogen, bijna fluisterende zang. Niet alles is zo ingetogen, zoals de stapeling van orgel en feedback op ‘Insurance Policies’, waar wel iets van Glen Steenkistes Hellvete in doorklinkt, ware het niet dat er eenzame pianonoten op de drones meedrijven. Maar door de hele plaat klinkt een soort berusting door, alsof het wel even genoeg is geweest. Vijf jaar heeft Lecluyse aan zijn nieuwe album gewerkt, zijn rust is verdiend.