Genderidentificatie is het sleutelwoord op ‘Routes Not Roots’. Het album verscheen oorspronkelijk in 2006 en vormt, samen met ‘Midtown 120 Blues’, Terre Thaemlitz’ persoonlijke terugblik op het ontstaan en de opkomst van housemuziek. Deze periode werd onder meer getekend door een heersend conservatisme in zowel Amerika als Groot-Britannië, evenals het opduiken van de AIDS-epidemie. Thaemlitz wil de huidige lichting producers duidelijk maken dat house niet enkel bestaat uit wat feestgedruis, maar dat er ook een heel sociaal-economisch verleden aan vasthangt. Thaemlitz zelf kent eveneens een verleden van voornamelijk sexuele onduidelijkheid. Of je hem (haar) nu moet aanspreken als man of vrouw is onduidelijk. Vandaar ook de meer dan gewoon androgyne figuur op de hoes. Het beeld riep binnen de conservatieve rangen van het house-gebeuren heel wat protest uit, waardoor de muziek over het hoofd werd gezien. Zonde, want Kami-Sakunobe House Explosion (K.S.H.E.) heeft op ‘Routes Not Roots’ een wonderlijke wereld geschetst die zich ergens tussen New Yorkse house en garage situeert. Thaemlitz tekent een muzikale schets over seksualiteit en de bijhorende sociale druk door zijn (haar) ingenieus gebruik van vocale samples. Zo laat h(z)ij op ‘Saki-Chan’ een Japanse transgender aan het woord of voert h(z)ij zelf een monoloog over een aanvaring met enkele queens op de metro. Thaemlitz wilt dat je je vragen stelt bij wat je te horen krijgt. Maar gelukkig wordt op ‘Routes Not Roots’ de muziek niet ondergeschikt aan de boodschap. Het album is een prachtig staaltje deep house met pompende ritmes, pianoriedels en zinderende hi-hats. Maar tegelijk is het ook een zelfportret van Thaemlitz, die, aan de hand van de spoken word interludes, zijn hele persoonlijkheid weergeeft en zich kwetsbaar opstelt.