Soms wordt ook een recensent zelf wel eens moe van alle vergelijkingen die altijd gemaakt worden tussen artiesten. Vooral bij het beluisteren van nieuw materiaal denkt de recensent vaak gelijk aan soortgelijke artiesten. Zo ook bij het album Right On! van Jenny Lee, ook bekend als de bassist van de band Warpaint. Haar album is echter zo gevarieerd, dat als we alle vergelijkingen bij elkaar optellen en delen door het aantal nummers (10) we eigenlijk alleen maar kunnen concluderen dat Jenny Lee heel erg als Jenny Lee klinkt. Opener ‘Blind’ is een kalm pulserend nummer waarin Lee zachtjes zingt ‘got no sight / got no view / there is no room for the blind’. Met ‘Boom Boom’ knalt er een steviger rocknummer binnen dat zelfs een beetje swingt, met een heerlijk gitaarloopje. Lee laat hierin gelijk al horen een veelzijdige zangeres te zijn. Het tempo wordt vervolgens nog verder opgevoerd in ‘Never’, waarna in ‘Long Lonely Winter’ een stapje terug wordt genomen en de hoofdrol is weggelegd voor een synthesizer die lagen dream pop speelt. ‘He Fresh’ heeft een fijn slow r&b tempo, met trage beats waarover Lee praatzingt op een wijze die overtuigt -we geloven haar. Ook de dwarse jaren 1980 komen aan bod in ‘White Devil’, met blikkerige klank en zang en drumloopjes die op het Minimal Wave-label niet zouden misstaan. Afsluiter ‘Real Life’ is een voornamelijk akoestisch gespeeld en prachtig gezongen klaagzang. De zeurkous zou Right On! een allegaartje kunnen noemen, wij noemen het een heerlijk caleidoscopisch overzicht van het kunnen van Jenny Lee.