Uwe Schmidt is nog steeds veruit onze favoriete denker-doener binnen de elektronische scene van de laatste twintig jaar. We waren dan ook blij verrast toen de postbode onlangs aanbelde met een 12″ ep, met vier versies van ‘Riding The Void’ onder zijn arm. Dat nummer verscheen twee jaar geleden al op ‘HD’, de langspeler waarop Schmidt – net als ten tijde van Lassigue Bendthaus – zijn ingewikkelde relatie met popmuziek onderzocht.
Naast eigen composities als ‘Pop HD’, ‘I Love U (Like I Love My Drum Machine)’ en ‘Stop (Imperialist Pop)’, met uithalen naar zowat elke grote platenfirma, Justin Timberlake , Lady Gaga én Dolby Surround, haalde Schmidt op die plaat ook The Who’s ‘My Generation’ door de mangel. ‘Strom’ was dan weer een nauwelijks verholen saluut aan Kraftwerk.
Schmidt distilleerde voordien al een ep uit ‘Ich Bin Meine Maschine’ van ‘HD’, maar hier staat dus ‘Riding The Void’ centraal. De albumversie is een combinatie van kurkdroge beats met drops die dusdanig diep gaan dat – zeker in combinatie met de roboteske lyrics (die zich afhankelijk van de luisteraar – net zo goed als een kritiek op als als een ode aan clublife laten beluisteren) – het effect tragi-hilarisch is.
We krijgen vervolgens nog een jachtige, maar tamelijk generieke remix van Scuba, en twee eigen takes van Schmidt: de ‘Nought Remix’ en de ‘Tool’-versie. Allebei ongetwijfeld veilige keuzes om een paar minuten op te vullen in een setje in een stijlvolle club diep in de nacht, maar niks dat de boel zal doen ontploffen.
Waar ons hart wél sneller van gaat slaan is de ‘data-dvd’ ‘HD+’ die bij ons exemplaar van ‘Riding The Void’ zat. Hierop acht video’s, met vaak ‘extended’ of live versies van de plaattracks van ‘HD’, maar ook een remix van Stereonerds’ ‘Präzision’ (van ‘Endless HD’ uit 2003) en het niet voorheen verschenen ‘Streuung’. De clips zijn stuk voor stuk juweeltjes: doorgaans uitermate digitaal en abtract, vaak hogelijk psychedelisch en bij momenten zeer af te raden voor epileptici. In ‘Empty’ zet Schmidt zelfs een aardige Dylan neer, in een verwijzing naar ‘Subterranean Homesick Blues’ – misschien wel de moeder aller videoclips.
De conclusie ligt voor de hand: in ‘Empty’ mag Schmidt dan wel The Buggles’ ‘Video Killed The Radiostar’ parafraseren, maar in dit geval is de video beter dan de audio.