Tarwater-lid Robert Lippok gaf een optreden tijdens het raster-notonevenement ‘Electric Campfire’ in september 2010. Dat vond men bij het label zo interessant dat Lippok werd gevraagd de muziek nog eens te spelen voor een cd-uitgave: Redsuperstructure, een kleine veertig minuten pure elektronica. De muziek ligt in de lijn van Tarwater maar bestaat minder uit liedjes, al komt dat uiteraard ook door het ontbreken van de absurdistische teksten die Lippoks groepswerk kenmerken. Redsuperstructure bestaat uit veelal eenvoudige sonische gebeurtenissen die zich langzaam ontwikkelen. De korte stukken ergens tussen de 45 seconden en de drie minuten met een paar uitschieters richting de vijf minuten gaan uit van een simpele, stevige basis, die steeds verder wordt aangevuld en uitgebouwd met ritmische lijnen. Hier en daar worden wat vreemde klanken toegevoegd, het tempo wordt opgevoerd en sporadisch gebruikt Lippok een sample of field recording. Al klinkt het niet meteen als muziek die zich richt op de dansvloer, waarom zouden we dat niet toch even uitproberen? De laatste track, Daylightastronomy, wijkt in meerdere opzichten af van de rest van de cd. Ten eerste duurt het stuk maar liefst veertien minuten; ten tweede wordt het minder gestructureerd door ritmes en bevat het meer gestrooide klanken, tikjes en bleepjes, tegen een achtergrond van een snel vibrerende, pulserende toon. Het geluidslandschap eindigt in een mooi, kort stukje field recording. Redsuperstructure klinkt op het eerste gehoor misschien niet verrassend, maar het is zeker aangename, intelligent gemaakte down tempo dance.