Hoewel Pyrimides officieel gezien moet worden als tweede langspeler voor Trouble Over Tokyo, zal het grote publiek deze nieuwe productie ongetwijfeld aanvoelen als debuut. De vorige plaat met de veelzeggende titel 1000 vond slechts heel moeilijk haar weg naar het reguliere circuit door haar gelimiteerde karakter enerzijds en beperkte distributie in eigen beheer anderzijds. Ondertussen pende Londenaar Christopher M. Taylor (die in zijn eentje als Trouble Over Tokyo opereert) de nieuwe cd Pyramides bij elkaar. Taylor windt er geen doekjes om naar wie hij opkijkt: Muse (vocalen / melodieën), Radiohead (vocalen), Michael Jackson (de over elkaar geplaatste stemmen en geleende tekstuele tics hopelijk deed Taylor geen andere ideeën bij Jackson op). Helaas stopt het wat Trouble Over Tokyo betreft daar een beetje bij. Originaliteit ontbreekt en nergens krijg je de indruk dat Taylor de maatschappij iets urgents kwijt moet. Ook op muzikaal vlak blijkt Pyramides een mager beestje: je hoort een vrij doornsee-synthesizer die zijn gesequenced programma ongeïnspireerd afloopt en ook de grijze drumcomputer legt weinig enthousiasme aan de dag. Op zijn minst had de platenfirma kunnen voorstellen sommige partijen vooral drums en percussie te laten inspelen door sessiemuzikanten. Nu blijft Trouble Over Tokyo niet meer dan een huiskamerprojectje zoals er al (te) veel zijn.