Met twintig jaar op de teller kan je Sudden Infant moeilijk een nieuwkomer noemen. Toch vlogen ze al die tijd onder de rader van de gemiddelde noiseliefhebber. Misschien doet hun label Schimpfluch wel een belletje rinkelen bij verzamelaars die van dadaïstische verpakkingen (schuurpapier, een elpeehoes waar een plastieken vork werd opgekleefd enzovoort) houden? De echte kenner lacht bij al deze onwetendheid. Hij heeft natuurlijk alles van Sudden Infant en van de Schimpfluch-Gruppe in huis, en vindt het de gewoonste zaak van de wereld dat lieden als Z’EV, Lasse Marhaug en Thurston Moore op deze cd één en ander komen remixen. ‘Psychotic Einzelkind ‘ biedt een mooie staalkaart van Zwitserse noisekwaliteit. Sudden Infant maakt organische noise via elektronisch gestuurd misbruik van het menselijk lichaam, draaitafels en gebruiksvoorwerpen. Af en toe duiken echte instrumenten en punkritmes op. Als er vocalen worden gebruikt hebben vaak ze een wild, geïmproviseerd en Babels karakter, waardoor onze gedachten wel eens wegdwalen naar geschifte Japanners genre Melt Banana of Masonna. Zelfs de stemmetjes van The Residents spoken door ons hoofd. Wie zich op de noise concentreert mag raakpunten noteren met groepen die naast lawaai ook van performancekunst houden, genre The Haters of Smell & Quim. Kortom, elke noiseliefhebber vindt wel iets naar zijn gading in de gevarieerde sound van Sudden Infant.