Wat kan er nog over deze plaat worden geschreven of gezegd dat al niet eerder in andere bladen of in het artikel van dit nummer is verschenen? Dat elke rockliefhebber deze plaat moet beluisteren? En dan het liefst de eerste keer in zijn volledigheid, want het is pas dan dat de diversiteit van deze plaat tot zijn recht komt. Niet dat ieder die de plaat beluistert alle tracks even goed zal vinden. Het hangt een beetje samen met de eigen muzikale voorkeuren. Voor mij spettert en knalt deze plaat vooral in de eerste helft. De drie eerste tracks, ยCenturies Of Sinย met Cronos, ยRed Warย met Max Cavalera en het sublieme ยShake Your Bloodย met Lemmy zijn stuk voor stuk beukende klassiekers in wording. Het verwondert dan ook niet dat de track met Lemmy tot single werd verkozen waarrond dan ook nog eens een spetterende videoclip werd ingeblikt. De nummers met Mike Dean (Corrosion Of Conformity) en Kurt Brecht (D.R.I.) zijn ook best te pruimen, het hardcorehart zit op de juiste plek. En dan valt voor ondergetekende de pudding in elkaar. Natuurlijk, alle tracks getuigen van Grohlยs metalkunnen, de zangers schitteren glorieus, maar Lee Dorrian bijvoorbeeld is nooit een favoriet geweest, en de track ยIce Cold Manย haalt volledig de vaart uit de plaat na de vijf voorgaande brainslashers. ยThe Emerald Lawย is daarna klassieke St.Vitus, en daarna is het helemaal schreeuwen met de pet op. Afsluiter ยSweet Dreamsย met King Diamond jaagt ondergetekende bijna letterlijk de gordijnen in, maar Mercyful Fate en hun flegmatieke zanger hebben het zo altijd gehad: love ยm or hate ยm. Hier ten huize is het dat laatste. Maar toch, petje af voor Grohl. Het blijft een tour de force. Een รฉรฉnmalig project heet het. Het is te hopen, want zo blijft deze plaat een uniek document. Indien niet, zal de boel gauw verwateren tot een slap trucje.
