Onder zijn pseudoniem Phosphorescent laat Matthew Houck al sinds 2003 pareltjes op de wereld los. Houck, niet de enige bebaarde singer-songwriter ter wereld, mengt op deze nieuwe plaat ook weer elementen uit gospel, folk en country. Op dit nieuwe album heeft hij bijna alles volledig zelf ingespeeld en ingezongen. Hier en daar krijgt hij hulp van een aantal muzikale vrienden. Zo tilt hij met de hulp van Annie Palmer, Ray Raposa en Jana Hunter het nummer Wolves naar eenzame hoogte. Ondersteund door deze stemmen en samen met een eenzame mandoline en een huilend harmonium drijft hij zijn innerlijke demonen uit. De religieuze ervaring is nooit veraf. De Heer wordt al eens aangeroepen. Het titelnummer Pride zit vol bizarre geluiden en lijkt verloren te lopen in deze chaos van geluiden. En toch, toch vallen alle elementen samen en openbaart zich een pracht van een nummer. In het slepende My Dove, My Lamb lijkt het alsof een heel gospelkoor hem op de hielen zit. Het door mondharmonica ondersteunde nummer herinnert ons aan het album Harvest, één van de meesterwerken van Neil Young. Een jonge versie van de akoestische Young of een nieuwe Will Oldham ? Maakt het iets uit ? Nee, want dit is een plaat die ons koude rillingen bezorgt. Een album dat bij een oppervlakkige eerste beluistering misschien nog eenvormig klinkt, maar één dat ons langzaam bij het nekvel grijpt. Om ons niet meer los te laten. Ontroerende schoonheid.