Laat ons voor de lol eens beginnen met een quizvraag. Wat krijg je als je zanglijnen toevoegt aan het meer epische type postrock? We komen erop terug. Motek is een ensemble uit Gent, met in de rangen de Chileense Belg Rodrigo Fuentealba, die in het dagelijkse leven de kost verdient als gitarist bij Gabriel Rios en Novastar. In een iets verder verleden stond hij met Fifty Foot Combo ook van jetje te geven achter een zorgvuldig geselecteerde rij van tepelkwasten voorziene danseressen. Samen met Ken De Cooman (drums) Wout Roelants (gitaar en toetsen) en Steven Biebaut (bas) is Fuentealba nu dus Motek. Ze omschrijven ze zichzelf als een audiovisiueel kwartet, maar u mag van ons ook gewoon postrock zeggen. Het is een jammere vaststelling, maar de beste tracks van Port Sunshine kleuren vrij netjes binnen de lijntjes van het genre. Zo is de epische lap muziek Another Seamans Song, met die mooie jadadidadas van de Afro-Belgische zusjes Gijsels (Zita Swoon, Radio Candip) een meer dan behoorlijk nummer. Ook het van wilde symfonische strijkers (al komen ze dan uit een doosje) voorziene Immer Blei is goed gerief. Wanneer de mannen echter zélf aan het zingen slaan, loopt het wat ons betreft mis. Dan klinkt Motek plots als U2 zonder de songs en met bovendien een slechte zanger die op het punt staat kapot te gaan aan zelfmedelijden. Hier zat met andere woorden een goede ep in, maar de lp die er is uitgekomen, zullen wij niet al te vaak meer opleggen. Veel meer dan een muilkorf en wat kritische zin heeft Motek nochtans niet nodig.