Poems From A Rooftop

Zes jaar na de voorganger verschijnt een nieuwe cd van Dictaphone, maar het geluid is onmiddellijk herkenbaar. Wat beslist niet betekent dat Oliver Doerell en Roger Döring zijn blijven stilstaan: ‘Poems From A Rooftop’ klinkt nog iets organischer, alsof alle elementen nog meer op hun plaats vallen. De voor Dictaphone typerende soberheid is behouden, de licht mysterieuze, soms schemerig jazzy sfeer met weemoedige ondertoon is er nog steeds, evenals het aangename samengaan van elektronische en akoestische klanken. Nu klinkt ook de elektronica van Doerell vaak akoestisch, bijvoorbeeld bij het gamelan-achtige ritme in tracks als ‘Maelbeek’ of in het uptempo ‘Rattle’. Het warme geluid wordt verder bepaald door de jazzy saxofoon en klarinet van Döring en het vaak lamenterende vioolspel van Alex Stolze, nieuw lid van de groep. In ‘Soylent Green (1973)’ horen we zo’n voor Dictaphone kenmerkend minimaal ritme, met een gongachtig geluid op de voorgrond, in combinatie met klanken die field recordings kunnen zijn en het weemoedige spel van klarinet en viool. Een stemopname is, naast opnamen van een massaal geroep, in ‘Poem From A Rooftop’ nadrukkelijk aanwezig, maar moeilijk verstaanbaar. Zijn het opnamen uit Iran? De titel – evenals die van de cd – verwijst naar de ‘groene revolutie’ in Iran, waar mensen zo bang waren om de straat op te gaan, dat zij hun protesten vanaf hun daken riepen. De enige duidelijke tekst is die van zangeres Mariechen Danz in ‘Rattle’, een verrassend afwijkende maar prettige song op het album. ‘Poems From A Rooftop’ is de derde Dictaphone-cd in tien jaar. Geen grote output, maar met zo’n schoonheid en sensitiviteit vinden we dat niet erg meer en houden we het wel weer even vol.

tekst:
Robert Muis
beeld:
Dictaphone_PoemsfromaRooftop
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!