Op zich is er weinig mis met de bezetting van het Kees Hazevoet Quartet, dat in 1970 de plaat ยPleasureย uitbracht. Van de vier muzikanten -Hazevoet (piano, klarinet, trompet), Kris Wenders (altsaxofoon), Arjen Gorter (bas) en Louis Moholo (drums)- behoorden er in die dagen drie tot de top. Twee jaar later kreeg Hazevoet de grote Nederlandse jazzprijs (toen Wessel Ilckenprijs geheten, tegenwoordig Boy Edgarprijs), Gorter speelde ยen speelt!- in het Willem Breuker Kollektief en Moholo behoorde toen tot de kern van de Zuid Afrikaanse muziekgemeenschap in Londen. Alleen Wenders was niet alleen toen relatief onbekend, sindsdien heeft bijna niemand meer van hem gehoord.
Op ยPleasureย ยheruitgebracht op cd door in de serie Unheard Music Series (UMS) van het label Atavistic- brengt het kwartet puur geรฏmproviseerde muziek. Dat wil zeggen: muziek zonder vooraf bedachte structuren. De muzikanten betraden het podium/studio met niet meer dan een rudimentair idee: een loopje, een vage melodie. De uitwerking lieten ze over aan de inspiratie van het moment. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, leverde (en levert!) dit in veel gevallen zeer geslaagde muziek op. Helaas behoren de improvisaties op ยPleasureย hier niet toe.
Hazevoet is geen geweldig muzikant. Als improvisator oversteeg hij regelmatig zijn kunnen, maar technisch liet hij het vaak afweten. Ook ook ยPleasureย. Terwijl Gorter en Moholo ยde werkelijke giganten in dit kwartet- voor een stuwende en uitdagende ritmische basis zorgen, treden Wenders en Hazevoet op de voorgrond met extatische soloยs.
Slecht is het allemaal niet, zeker niet gezien in historisch perspectief. ยPleasureย laat goed horen hoe er 35 jaar geleden geรฏmproviseerd werd in Nederland. En ยlaten we wel wezen- daaruit is wel een improscene ontstaan waar tegenwoordig internationaal niemand meer omheen kan.
Een andere heruitgave op UMS betreft de cd ยดOn The Waiting Listยด, die de Italiaanse altsaxofonist Mario Schiani in 1973 maakte met een grotere formatie. Schiano geldt als รฉรฉn van de grondleggers van de vrije improvisatie-scene in Italiรซ. Het grootste verschil met ยดPleasureยด is dat aan de vrije improvisaties die ook op ยดOn The Waiting Listยด te horen zijn, de degelijke composities van Schiano ten grondslag liggen. Andere belangrijke verschillen zijn de meer ingetogen aanpak van de Italiaanse improvisatoren en de grotere lyriek. Op ยดOn The Waiting Listยด geen spierballenvertoon, zoals op ยดPleasureยด, maar ruimte voor verfijnde improvisaties.
De basisformatie waarmee Schiano ยด Op ยดOn The Waiting Listยด maakte, is een kwintet; op een aantal nummers spelen meer musici. Eรฉn van de gastmuzikanten is de trombonegigant Giancarlo Schiaffini. Een andere gastmuzikant die hier op รฉรฉn nummer schittert op prepared piano is het in 1984 vroegtijdig overleden talent Domenico Guaccero.
Vergeleken met ยดOn The Waiting Listยด klinkt de Nederlanders op ยดPleasureยด gedateerd, wat voor de Italianen minder geldt. Een hoogtepunt uit de Italiaanse impromuziek is ยดOn The Waiting Listยด evenwel niet. Wat dat betreft zou het goed zijn als de samenstellers van de Unheard Music Series zich een meer kritische houding aanmeten. De juweeltjes uit het verleden, daar gaat het om. Niet om de tweede garnituur.
