Pillars Of Ash

Hoeveel pech kan een band hebben? Het trio Black Tusk uit Savannah, Georgia brengt na zijn tienjarig bestaan zijn vierde en onbetwistbaar beste plaat uit maar moet het voortaan zonder bassist Athon stellen. Op het einde van vorig jaar liet de man het leven tijdens een motorongeluk, waardoor het resterende duo Andrew (gitaar, piano) en James (drums en percussie) nu plots voor een voldongen feit staan. Einde van de band, of toch niet. Want uit eerbied voor hun kameraad besloot het duo, dat net als Athon ook de zang voor zijn rekening neemt, de plaat toch helemaal af te werken en als een soort eerbetoon uit te brengen. En gelijk hebben ze, want Black Tusk laat horen dat ze eindelijk verlost zijn met de vele vergelijkingen met Mastodon. Joel Grind (Toxic Holocaust) draaide aan de knoppen en is erin geslaagd om het geluid van Black Tusk uitermate goed te vatten. Hard, stevig, fors, kloek, met ongelofelijk vet klinkende drums. Bovendien behoren de elf nummers tot het allerbeste dat de band ooit maakte, en dat is heel wat. Benevens hun vier albums zijn er namelijk een berg splits, singles en allerlei bijdrages op te sporen. Zeer geslaagd afscheid van deze superieure groovy metalband. Het zestal dat het uit Chicago afkomstige Bloodiest bevolkt, heeft voor zijn tweede album alle sluizen open gezet. Geproduceerd door gitarist Tony Lazarre samen met Sanford Parker (Yob, Minsk) en met de impressionante frontman Bruce Lamont (Yakuza, Corrections House) in de frontlinie is deze plaat een experimenteel heavy hoogstandje dat kan concurreren met het beste werk van Yob, Neurosis en zelfs Swans. ‘Mesmerize’ en ‘The Widow’ openen de plaat snoeihard. Ritualistisch van sfeer, splijtende riffs, een door merg en been gaande Lamont en een perfect gevoel voor ritmiek zijn dit twee nummers die de luisteraar meteen bij het nekvel grijpen. ‘Condition’ is daarna drie minuten verpozing, een akoestische gitaar die een mooie melodie speelt en ons wat ademruimte biedt. Het is ook een overgangsfase, want die eerste twee stukken zijn nog enigszins te catalogiseren als doomy metal. Wat erna komt is soms loodzwaar, soms vederlicht maar laat elke seconde ruimte voor experiment. Waar bij die twee eerste nummers moeiteloos kan worden geheadbanged, lukt dat bij het restant van de songs nauwelijks. Daarvoor zitten ze net te ingewikkeld in elkaar en kleurt Bloodiest buiten alle lijntjes die ooit in metalland werden uitgezet. Daarom alleen al is dit een uniek en zeer interessant werkstuk.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
BlackTusk_PillarsOfAsh
geplaatst:
di 29 mrt 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!