Phobos

Door omvang, onbereikbaarheid en onkenbaarheid is het heelal al lang een uitgelezen onderwerp om angsten, verlangens en fantasieën op te projecteren. Over wie wanneer wat voor symboliek aan outer space koppelde en waarom is vast een heel boek te schrijven (als dat niet al is gebeurd), en ik vermoed dat het gelijke tred heeft gehouden met de fases waar science fiction doorheen is gegaan. Van techno-optimisme van de jaren ‘40 en ’50 van de vorige eeuw, via de Koude Oorlog-paranoia die er op volgde, naar de cyberpunk van het netwerktijdperk. Hoe het er inmiddels voor staat weet ik eerlijk gezegd niet – ik zie en lees veel te weinig hedendaagse scifi –, maar als ik ‘Phobos’ ergens aan zou moeten linken, dan zou het aan de eerste Alien-film zijn. Kille soundscapes, passend bij de enorme leegte van de ruimte. De eeuwige galm van deep space waar de ruis van de sterrenwind en resten van verloren transmissies door heen zweven. De geluiden die komeet Rosetta vorig jaar bleek te “maken”, passen er naadloos in. Op dit punt laat de plaat zich uitstekend overmixen in ‘Space Music’ dat Nurse With Wound ooit voor het planetarium van Melbourne maakte. Naar mate ‘Phobos’ vordert, lijken we af te dalen in een – hopelijk – verlaten ruimtestation, waarbij vage echo’s en de hum van apparatuur de boel onder spanning zetten. Ik stel me voor dat het een uitstekende soundtrack zou zijn bij spellen als Half-Life of F.E.A.R., net als werk van bijvoorbeeld SleepResearch_Facility. Muzikaal in de zin van melodie of thematiek wordt het pas in de laatste tien minuten, wanneer ijle synthesizers het opkomen van de ver afgelegen Zon boven de horizon lijkten te begeleiden, en Neel meer traditioneel ambient-territorium binnen drijft. Alles bij elkaar moest ik soms ook denken aan het album van Biosphere & Deathprod uit 2014. Overigens gaat achter Neel de Italiaan Giuseppe Tillieci schuil, producer van onder meer Donato Dozzy, en de productie van ‘Phobos’ is dan ook perfect.