Charles Henri Maulini is afgestudeerd aan het National Conservatoire in Frankrijk, won meerdere prijzen en werkt als concertorganist en pianist, componist en docent. Serieuze zaken, maar dat betekent niet dat Maulini zwaar klassieke kost aflevert. Hij kan expressieve, melodieuze pianostukken componeren, met subtiele arrangementen voor onder meer cello, orgel, gitaar en, zoals op Peaks, drums. Het korte titelnummer biedt bijvoorbeeld een lyrisch pianospel, met dramatisch gelegde pauzes. Ouverture, de opening van het album biedt melodieus pianospel in combinatie met viool en drums. Daar komt een paar maal een uithaal van een stem bij, die vervolgens weer afbouwt. Op vergelijkbare wijze drijft in Tryptique het pianospel in een beek van gevoel (die je licht melancholisch kunt noemen, of sentimentalistisch, zonder verder waardeoordeel) in combinatie met licht dramatische strijkers, versnellend, vertragend en effectvol pauzerend. Drums en elektrische gitaar dragen bij aan een subtiel vergroten van het geluid, waarna het weer in zichzelf keert. Maulini houdt het beslist subtiel, het gebaar wordt nooit overdreven dramatisch, maar de melodieën zijn geenszins onvoorspelbaar of verontrustend. Dat maakt het eenvoudig verteerbaar. Onder dit oppervlak blijkt echter drama te schuilen: Maulini was met zijn broer in Parijs ten tijde van de grote terroristische aanslagen in de Franse hoofdstad, en toen Maulini terugkeerde naar Nice gebruikte een man daar een vrachtwagen als dodelijk wapen op de boulevard. Tegen die achtergrond componeerde Maulini Peaks, waarbij hij welbewust geen woede, angst of al te zwaar verdriet in zijn muziek wilde leggen. Het verdriet is wel hoorbaar, maar er klinkt ook iets als troost, en misschien hoop. Ik weet niet of ik het album met deze achtergrondkennis mooier ga vinden, maar waarderen doe ik het zeker. Verder laat ik (zoals het hoort) graag iedereen zijn eigen mening vormen.