Het Finse collectief Circle zorgt telkens weer voor een verrassing, en dat is met hun nieuwste plaat niet anders. Elf nummers staan er op, onder te verdelen in drie segmenten, een drieluik zoals de Vlaamse Primitieven dat al voordeden. De drie openingsnummers zijn behoorlijk ingetogen, met synthesizerpiano gespeelde soundscapes die de sfeer van Tangerine Dream of Popol Vuh oproepen. Lieflijk, mooi, zweverig en zo een twaalftal minuten. En dan heeft het trio rond Jussi Lehtisalo er eventjes genoeg van. Hun duivels komen los, de punkrockroots komt weer naar boven en de band trakteert ons op zes korte uitbarstingen die telkens nauwelijks een minuut duren. Als onvervalste hardcorefanaten trekken ze ten strijde tegen alles wat verkeerd gaat op onze aardbol. Het hoesje geeft het al aan: politieke strijd kan weer. Rammen en beuken met volle overtuiging, alsof we ons nog steeds in de beginjaren 1980 bevinden. En daarna schotelt de band ons twee lange, ingetogen krautrockdrones voor, alsof ze nooit een woede-uitbarsting hebben gehad. We eindigen weer waar we met deze plaat zijn begonnen, alleen zijn de twee afsluitende nummers een stuk langer van stof en zijn ze iets dieper uitgewerkt. Zo keren we met Panic enerzijds terug naar het vorig jaar uitgekomen dubbelalbum Miljard en anderzijds naar de echte begindagen van Circle, toen punkrock het geluid nog domineerde. Vreemde plaat, maar wat zouden we anders verwachten van onze favoriete Finnen?