We hebben de integrale Warp-catalogus op het schap staan. Hij is goud en een extra verzekering waard. Als de brievenbus klappert en de nieuwste release van het Touchlabel op de deurmat valt, dan vinden we dat een geluid om te koesteren. We hebben de leeftijd, het diploma en de werkzekerheid om volwassen genoemd te worden. Onze enige zonde is een platenkast die elke dag in lengte en vorm aandikt. Uw dienaar zelf is een verdienstelijke afstandsloper, al jaren het recept tegen overgewicht en een vertroebelde geest. Gabbertechno, breakcore, het zijn genres die niet thuishoren binnen de leefwereld van elke rechtgeaarde muziekrecensent. Een stelling waar we telkens opnieuw graag brandhout van maken, vakkundig in twee helften gekliefd. Er zijn goede redenen waarom we het werk van Kid606, Donna Summer, Doormouse en Duran Duran Duran uitmuntend vinden. Niet alles en ook niet altijd, dat spreekt voor zich. Het is vooral ruwe en tomeloze brok energie die het genre zou verslavend maakt. Luister naar een track als ‘Sliced Doves On Codeine’ waarin Prince vakkundig door de filter wordt gedraaid (een sluimerende elektroversie van ‘When Doves Cry’) of de dolgedraaide ritmes in ‘Magnetic Rave Headache’ en je voelt de adrenaline stromen. Breakcore is niet alleen energie, het is ook snelheid, een genre dat welig tiert op het internet en in vochtige, lekkende kraakpanden, eerder dan op te duiken in een mooi afgewerkte cdverpakking of in propere concertzalen zijn heil te zoeken, Dj Rupture probeerde het, met eerder wisselend effect. Breakcore is ook humor, de kitschpop van Right Said Fred wordt op zijn plaats gezet en is vooral lopen op de dunne grens van smaak en wansmaak. ‘Oozing Bass Spasm’ is niet het beste werk van Otto Van Shirach, daarvoor zijn al zijn platen te veel inwisselbaar, maar op een zomerochtend als vandaag is deze stroomstoot energie vooral deugddoend. Feilloos gecrasht.