VIERNULVIER en Addergebroed vroegen aan Fluisteraars om een avondje met geestverwante artiesten en klankgenoten te cureren in de concertzaal De Vooruit. Dat het een duister getint feestje ging worden met de gelijkgestemde zielen van Iskandr en Alkerdeel stond in de sterren geschreven. We keken ernaar uit om ons te laten balsemen in een diverse sonische maalstroom van underground-muziek.
Intrigerend mooi
Naast zijn activiteiten met onder andere Galg, Dool en Solar Temple is de Nederlandse multi-instrumentalist Omar Kleiss ook productief onder de naam Iskandr. Kleiss verscheen verrassend op het podium samen met de Nijmeegse straatmuzikant en multi-instrumentalist John B. Jones, die voor het optreden de contrabas onder zijn hoede nam. Iskandr begon (traditioneel) met een instrumentale koperblaas-intro voor zijn psychedelische doomfolk-set. Jones viel meteen op met zijn doordringende contrabaslicks die het acht-snarige akoestische gitaarwerk van Kleiss omhulden in een mysterieuze en warme geluidswolk. Het klikte echt bij de act Iskandr: de donkere, Middeleeuwse melancholische songs raakten ons op een verrassende manier. Kleiss was goed bij stem en maakte minimaal gebruik van voorgeprogrammeerde begeleidingselementen zoals percussie en elektronische achtergrondgeluiden. De onverwacht warme Nederlandstalige doomfolk werd vergezeld door visuals van natuuromgevingen en grimmige ruïnes. Iskandr sloot zijn mooie set al toeterend met verve af. De avond begon goed met een fluisterende schemering die de weg vrij maakte naar donkere muzikale oorden.
Tot bijna bloedens toe de snaren pijnigen
Bij onze Noorderburen worden de tulpen niet alleen gekweekt, maar soms ook genadeloos verwelkt door een nietsontziende, bruisende blackmetalscene. Fluisteraars is een van de toonaangevende bands binnen deze zwartgeblakerde subcultuur die Nederland rijk is. In 2024 maakten ze indruk met Manifestaties van de Ontworteling, een boeiend elektronisch experiment waarin ambient en vervuilde elektronica samensmelten. Toch had Fluisteraars helemaal niet de intentie om het talrijk opgekomen publiek tijdens hun set onder te dompelen in elektronische soundscapes: de kernleden Bob Mollema (vocalen) en Mink Koops (gitaar) werden voor hun Belgische live-debuut versterkt door Thomas Cochrane (bas), Nico de Wit (drums) en – tot onze verrassing – Omar Kleiss op gitaar.
De Nederlanders trokken meteen alle registers open met een lawine aan snijdende black metal. Tijdens de verschroeiende nummers doken zowel melodieuze als psychedelische elementen op aan het zwartgeblakerde oppervlak. Mollema kermde, brulde en krijste zich een weg door het verstikkende web van riffs, terwijl Kleiss zich met zichtbaar enthousiasme op zijn gitaar stortte, al headbangend zijn vingers bijna tot bloedens toe geselend. Even werd er gas teruggenomen met het nummer Grunsfoort in de Mist van de nieuwe EP Kronieken Van Het Verdwenen Kasteel – III – Grunsfoort, die begin april officieel verschijnt. Maar daarna trapte Fluisteraars het gaspedaal opnieuw diep in met nog enkele furieuze erupties. Vijfenzeventig minuten lang razernij brengen zonder een seconde te vervelen, is een prestatie die in het black metal-genre niet vanzelfsprekend is. Fluisteraars zette met hun eerste optreden op Belgische bodem meteen een onvergetelijke indruk neer. Geen wonder dat hun merchandise stand ei zo na werd geplunderd door de enthousiaste aanwezigen.
Broeiend hete moshpit
Het uit Oost-Vlaanderen afkomstige Alkerdeel viert dit jaar zijn twintigjarig bestaan. De sludgemetalband heeft inmiddels een stevige livereputatie opgebouwd en mocht vorig jaar zelfs het Roadburn-festival afsluiten. Aan de grote hoeveelheid aanwezigen met Alkerdeel-shirts werd al snel duidelijk dat het kwartet een thuiswedstrijd speelde. Bassist QW leidde de set in met experimenteel getokkel, waarna de hel losbarstte. Vocalist Pede krijste de longen uit zijn borstkas in een set vol bezoedelde crust- en sludgemetal. Hij ontpopte zich tot de Phil Anselmo (bruller van Pantera) van de Lage Landen, stal de show en zweepte het publiek als een beest op. Dit resulteerde in een broeierige sfeer met een grote, kolkende moshpit. Tijdens het maken van beelden deden we een nieuwe ervaring op: we fungeerden als menselijke bumper voor de moshende fans net voor de bühne. Qua geluid viel het optreden van Alkerdeel ons echter wat tegen. Helemaal vooraan werden de vocalen en gitaar bijna weggedrukt door de galmende ritmesectie, terwijl achteraan de zaal (naar onze info) alles een stuk beter in balans leek. Desondanks wist QW zich te onderscheiden met zijn dreunende baslicks. Soit, Alkerdeel speelde vol overtuiging en gaf de fans precies waar ze voor kwamen: een explosief feestje ondergedompeld in een sonische wervelstorm.
