Een nieuwe plaat van Robert Pollard is nou ook weer geen echt groot nieuws, aangezien de man aan de lopende band platen uitbrengt. Zo’n twee per jaar onder zijn eigen naam, maar ook jaarlijks meerdere platen onder een hele reeks andere namen. Op het moment van schrijven staan er bij de BMI (de Amerikaanse Buma) 1952 nummers op zijn naam. Hij doet nog net onder voor R. Stevie Moore, die - met een jaar of vijftien voorsprong – op ruim 400 albums zit. Probeer dan nog maar eens het kaf van het koren te scheiden. Pollards hoogtepunt ligt volgens velen nog altijd bij de albums ‘Bee Thousand’ en ‘Alien Lanes’ (beide 1994), die hij met zijn band Guided by Voices maakte en die als klassiekers van het lo-figenre mogen gelden. Het postmoderne knip-en-plakwerk dat deze platen zo bijzonder maakte, wisselde Pollard daarna al gauw in voor een meer rechttoe-rechtaangeluid. Met Ric Ocasek van The Cars maakte hij in 1999 ‘Do the Collapse’, een onvervalste powerpopplaat, en met dat predikaat valt ‘Of Course You Are’ ook wel adequaat te omschrijven. De plaat werd grotendeels ingespeeld en geproduceerd door Nick Mitchell, met wie Pollard vorig jaar onder de naam Ricked Wicky ook al het album ‘Swimmer To A Liquid Armchair’ opnam. Noemenswaardig zijn ‘That’s the Way You Gave It To Me’ en ‘Losing It’, twee mooie, psychedelische mellotronballades, waarin klassieke GbV-liedjes als ‘Hardcore UFO’s’ en ‘The Goldheart Mountain Top Queen Directory’ doorschemeren, en ook het bombastische ‘Contemporary Man (He’s Our Age)’, dat uit de bocht vliegt zoals The Flaming Lips dat zo mooi kunnen. Deze drie nummers hadden samen een briljante ep op kunnen leveren. Nu zitten ze helaas verstopt achter een reeks toch wel wat te bleke rocknummers.