Ik geloof dat iemand begin vorige eeuw Picasso wel eens de grootste ramp voor de moderne schilderkunst heeft genoemd: zo bepalend en zo goed, dat je er net zo min omheen kon als dat er aan te tippen viel. Of iemand My Bloody Valentine ooit als ramp heeft gekwalificeerd betwijfel ik (Alan McGee daar gelaten), maar desalniettemin zal Loveless voor veel beginnende shoegaze-bands toch als onbereikbaar ideaal gelden. Gezien de hoeveelheid platen die er nog steeds in het genre verschijnen storen de meeste zich daar niet aan, vaak met voorspelbaar resultaat tot gevolg. Ook het Canadese Moon King lijkt zich te willen spiegelen aan de Kevin Shields geesteskind, en bands uit dezelfde hoek als Cocteau Twins en vooral ook Lush. Obsession is een verzamelaar van nummers die eerder op twee 12inches verschenen, en was een ep misschien net de goede lengte om de aandacht er bij te houden, twaalf nummers zijn er teveel om uit elkaar te houden. Want de liedjes zijn zeker niet slecht, maar geen is er wat mij betreft bijzonder genoeg om er uit te springen. Tel daar het afgekeken geluid bij op, en Obsession verandert in nog zon plaat. Na een paar maanden te hebben kunnen bezinken, moet ik concluderen dat m b v niet het geniale opus is geworden waarvan we hoopten dat het in Kevin Shields hoofd zat opgesloten, maar het is nog altijd een heel veel beter album dan de meeste van zijn epigonen weten te maken Obsession niet uitgezonderd.