De Franse zanger Nino Ferrer (1934-1998) geniet in Nederland nauwelijks bekendheid. In 1970 had hij een kleine hit met het grappige Agata. Het was een van de vele humoristische, catchy songs waarmee hij eind jaren 1960 in Frankrijk veel succes had. Nummers als Mirza, Le Téléfon of Les Cornichons waren daar grote hits. Inmiddels hebben met name deze drie titels overal een ware cultstatus verworven en zijn ze regelmatig te horen op vrolijke parties van deejays als Natasha (Cloutier) en Guuzbourg. Nino Ferrer was een rusteloze zanger. Hij wisselde vaak van stijl. Na zijn humorperiode kwam hij in 1972 met het prachtige chanson La Maison Près De La Fontaine en in 1975 met het melancholieke meesterwerk Le Sud. Alle laatstgenoemde vijf songs staan op Objets Noirs Et Carrées (een regel uit zijn song Madame Robert), maar zijn wel erg moeilijk te herkennen. Nadat het in 2005, op de compilatie On Dirait Nino, de beurt was aan popartiesten als Arno, Bashung of Miossec om Nino Ferrer te coveren, zijn het dit keer muzikanten uit de experimentele en elektronicahoek die zijn muziek te lijf mogen gaan. Naast al de Franse namen is die van Jim Thirlwell de meest opvallende, hij is de enige buitenlander! Zijn bijdrage vol pompeuze blazerspartijen klinkt meer Steroid Maximus dan Foetus. Een andere oude bekende is Bernard Szajner. In de jaren 1980 werkte die samen met Howard Devoto (Magazine) en was hij lid van de mysterieuze band The (Hypothetical) Prophets. Zijn psychedelische Cannabis is het eerste nieuwe werk van hem sinds zon twintig jaar. (Volgens zijn website staan er vier nieuwe albums in de planning.) Alle tracks op dit album staan mijlenver van de originele versies. Zo klinkt Le Téléfon in de uitvoering van Palo Alto als een vroege Cabaret Voltaire-track. Doet The Garcon met zijn goedkope ritmebox in Mirza erg aan Suicide denken. Bij muzikant en kunstenaar Etienne Charry -hij bracht twee albums bij Tricatel uit- kun je Les Cornichons nog wel herkennen, alleen heeft hij er een laidback downtempo song van genaakt. Zo is iedere bijdrage op deze compilatie bijzonder, ook al zijn de meeste van al de Franse acts totaal onbekend. Hulde aan het label Optical Sounds, dat in het verleden ook al tribute albums uitbracht voor Ptôse en Tuxedomoon.