Een vrouw en haar gitaar. Je verwacht dan meestal Joni Mitchell-achtige taferelen, maar dat is aan de Duitse Anne Rolfs (Allroh) niet besteed. Haar inspiratie komt eerder van Sonic Youths Kim Gordon dan van uit de Joni Mitchell traditie. Op Nym en dan vooral het eerste nummer, Ade, laat ze haar gitaar en versterkers kermen alsof ze een masterclass van Melt Banana en Fushitsusha probeert te combineren. Het resultaat is dan indrukwekkend totdat ze de ambitie toont om te zingen. Op een nogal pijnlijke wijze, een soort klaagzang die tegen de dwarse gitaarklanken op probeert te rijden, maar dan vooral heel ongemakkelijk uit de verf komt. In Rostock is, als akoestisch gitaarstuk met Oosterse invloeden, een pak meer bevredigend. Hier weet ze een spanningsboog te creëren door intense, harmonieuze stukken af te wisselen met meditatievere passages. Bovendien laat ze haar zangkunsten achterwege, wat in dit geval de enige juiste keuze is. In Rostock blijkt het verlichte buitenbeentje op deze ep want zowel voor Hebelus en Dieser gebruikt Rolfs dezelfde formule als voor Ade. Overversterkte gitaarnoise met daaromheen die verstikkende klaagzang. Niet bepaald een comfortabele luisterbeurt en hoewel ze te prijzen is om haar durf doet ze er beter aan te overwegen om In Rostock als haar toekomstige leidraad te nemen.