‘Notturno’ is de tweede plaat voor het Italiaanse instrumentale combo Australasia, geleid door multi-instrumentalist Gian Spalluto. De man groeide op met gelijke porties Ennio Morricone, extreme metal en stevige psychedelica. Al deze aspecten zijn terug te vinden in zijn muziek, die klinkt als een mix van shoegaze en postrock aangevuld met filmmuziek die neigt naar sciencefiction. De invloeden uit zijn jeugd destilleerden aldus in een redelijk eigen geluid. Redelijk, want binnen het postrockgenre is het anno 2015 aartsmoeilijk om zich te onderscheiden. Dat lukt Australasia dan ook niet, hoe goed de band zijn best doet om degelijke nummers te schrijven. Niet dat ze het niet kunnen. Het afsluitende titelnummer is een prachtig stuk verstilde pianomuziek waarbij het heerlijk wegdromen is. Spalluto gebruikt doorheen de plaat geregeld dromerige keyboards. Die zorgen ervoor dat de nummers zich net dat ietsje onderscheiden van standaard postrock. Dat doet hij net zo goed door toevoeging van zweverige gitaarstukken. Daardoor krijgt zijn muziek, want hij is echt wel de bandleider die zijn muzikanten alleen aanwendt om zijn ideeën uit te voeren, een heel filmisch karakter. Alleen verliest hij zich hier en daar in te stereotiepe postrockstukken, van zacht naar hard en omgekeerd, om zijn plaat tot een hoger dan gemiddeld niveau te verheffen. Op zich is er niets mis met deze plaat. Het is gewoon het zoveelste degelijke postrockalbum, dat door de sporadische vrouwelijke soulvolle sirenezang en het songschrijverschap van Spalutto toch geen seconde verveelt.