James Graham zingt zoals Jim Kerr van de Simple Minds spreekt: met een vet Schots accent, massaยs rollende rยen inbegrepen. Dit is niet alleen bijzonder charmant, het is meteen ook een erg distinctieve karaktertrek van The Twilight Sad. ยNo One Can Ever Nowย is hun derde album en dat verschilt opnieuw danig van het vorige. Deze band opteert duidelijk niet voor stilstand. De melancholie en tristesse die zo typisch zijn voor Schotse bands ย denk bijvoorbeeld ook aan The Blue Nile of Arab Strap – werd extra in de verf gezet en meer dan ooit komen de (sombere) post-punkinvloeden naar boven. Joy Division en de ruimtelijke producties van wijlen Martin Hannett zijn nooit echt ver weg. Ook onderhuidse flarden krautrock en de breekbare en van donkere romantiek druipende indie van het zwaar ondergewaardeerde Kitchens Of Distinction waren door de negen nummers. In de studio werd ditmaal gewerkt met Andrew Weatherall en dat verklaart mogelijk de prominente(re) aanwezigheid van analoge synths. Hiermee zet The Twilight Sad een stap in dezelfde richting als de Editors op hun laatste album, ยIn This Light And On This Eveningย. ยNo One Can Ever Knowย kent geen enkel compositorisch dieptepunt en is, wat ons betreft, nu al een gedoodverfde kandidaat voor de eindejaarslijst van 2012. Vroeg misschien, maar zo goed is dit album. En je hoeft er niet eens een gebroken hart voor te hebben!
