In een heel ver verleden kochten we een plaat van de obscure Engelse punkband Rudimentari Peni, een plaat genaamd ‘Cacaphony’. Het was de tijd dat anarchistische punkbands in Engeland het mooie weer maakten, en waarvan The Ex een mooi Nederlands equivalent bood. De i is doorheen de jaren blijkbaar een y geworden, maar muzikaal is er eigenlijk niet zoveel veranderd. Tien nummers, twintig minuten. De band noemt ‘No More Pain’ dan ook een ep en geen volledige cd zoals bij veel bands tegenwoordig het geval is. Onderwerpen zijn net als in het verleden macaber of sociaal-politiek van strekking, en muzikaal bevindt de band zich nog steeds bij de snellere punk van eind jaren 1970, begin jaren 1980. Maar wat anders zouden we mogen verwachten van een bende eigenzinnigaards die niet alleen een ep uitbrachten op het label van punkcoryfeeën Crass maar ook nog ijverig de do it yourself-attitude op alle vlakken in de praktijk brengen. Vernieuwend klinkt dit album uiteraard niet, maar door het geheel eigen gitaargeluid, dat lekker tegendraads en vuig in de mix werd gedraaid, klinkt de plaat evenmin gedateerd. Misschien komt het doordat de band in zijn meer dan twintigjarige bestaan altijd slechts mondjesmaat platen op de markt heeft gebracht, als het hen past uiteraard. Het is leuk om weten dat er nog steeds mensen rondlopen als Rudimentary Peni, die hun denkbeelden doorheen de jaren niet hebben verloochend, ook hun muzikale ideeën niet.