Hoort de nieuwe plaat van Sleater-Kinney eigenlijk wel thuis in dit blad? Het kwintet is namelijk groot in hun vaderland, de Verenigde Staten, waar de tournee die ze doen ter promotie van ‘No Cities To Love’, overal snel was uitverkocht. Het zat er natuurlijk aan te komen, deze nieuwe plaat. In oktober 2014 kwam een uitgebreide box uit (‘Start Together’, met alle voorgaande platen erin), en de band deed plots ook weer een aantal optredens. Een decennium na ‘The Woods’ is het album er dan ook echt, en ze is nog behoorlijk goed ook. Sleater-Kinney, een kwintet franke dames, waren niet echt de toonzetters van de Riot Grrrl beweging, dat was Bikini Kill, wiens catalogus ook weer helemaal is heruitgebracht. Ze komen wel uit hetzelfde stadje: Olympia, Washington. Sleater-Kinney is van de tweede golf en ontstond in 1994 uit Heavens To Betsy en Excuse 17. Ze slaagden er in om stilaan grote naamsbekendheid te vergaren met een aantal zeer goede punkrock- annex indierockplaten. De vijf dames onderhielden steevast allerlei zijprojecten of speelden mee met andere namen uit de scene, dus pauze of niet voor de hoofdband, spelen deden ze. En nu doen ze gewoon alsof ze nooit zijn weggeweest en zetten tien schitterende Sleater-Kinneyliedjes neer. Geëngageerd en vinnig als steeds bijten de liedjes van zich af, alsof ze geen twintig jaar ouder zijn geworden. Screaming Females uit New Brunswick, New Jersey zijn ook al toe aan zijn zesde plaat, sinds de band ontstond in 2006. Marissa Paternoster leidt dit trio en het is haar stem en het zeer indrukwekkende en inventieve gitaarwerk die deze punkrockband tot grote hoogten weet te verheffen. Elke plaat kent een aantal goede en een aantal fantastische nummers en dat is ook het geval op ‘Rose Mountain’. ‘Wishing Well’, ‘Burning Car’ en het afsluitende ‘Criminal Imgae’ waarop Paternoster voluit gaat, zijn wat ons betreft de hoogtepunten. Het zijn de felste stukken, die wat doen denken aan Sylvia Juncosa en ook wel aan de globale sound van het legendarische SST-label. Een beetje extra volume laat de tien liedjes het best tot hun recht komen. Melodieuzer dan ooit en tegelijk heftiger dan voorheen, is dit het beste album tot nu toe van Paternosters groep.