Roger Karmanik staat niet alleen al sinds 1987 aan het roer van zijn persoonlijk wikingschip Cold Meat industry; hij is ook de dreigende kracht achter het misantopische death industrialproject Brighter Death Now. Death industrial staat in dit geval voor een compromisloze botsing van industriële muziek, noise, dark ambient en zogenaamde power electronics. In directe vergelijking met andere releases zoals Innerwar (1996) of May All Be Dead (1999) is Necrose Evangelicum, dat oospronkelijk verscheen in 1995, opmerkelijk toegankelijker, en dat zowel qua sfeer, thematiek, structuur als sound. Kant en klaar wordt het uiteraard nooit, de atmosfeer is gitzwart en het getormenteerd geschreeuw is bijzonder beklemmend, maar wie Brighter Death Now uitsluitend vereenzelvigt met schedelsplijtend industrieel lawaai moet met deze essentiële heruitgave zijn/haar mening enigszins herzien. Enige subtiliteit en sonische terughoudendheid ontbreekt namelijk niet en in zijn totaliteit neigt Necrose Evangelicum eerder naar dark ambient dan naar power electronics of noise. Het titelnummer, dat een arrangement met klassieke muziek kreeg aangemeten door Mortiis, behoort zelfs tot het meest toegankelijke dat Karmanik ooit opgenomen heeft. Het lokkertje bestaat uit de registratie van een repetitie voor een concert in Finland uit diezelfde periode dat uiteindelijk nooit plaats vond omdat de organisator niet over de juiste vergunning bleek te beschikken.
Dark ambient vormt al lang niet meer de rode draad in de releasepolitiek van CMI. De afgelopen jaren staat de deur ook wagenwijd open voor apocalyptische folk, martial industrial en zelfs cabaret noire. Helaas niet altijd met even veel succes. Twee van die (relatieve) nieuwkomers, het Franse éénmansproject Dawn And Dusk Entwined en de Duitse, ritueel georiënteerde nefolkband :Golgotha:, hebben elkaar gevonden in een conceptalbum dat opgehangen is aan het thema van de Heilige Graal. En het moet worden gezegd: de optelsom van de twee respectievelijk martial en neofolk – is aanzienlijk straffer dan de eigen output. Sang Graal is daarmee één van de interessantste albums uit de recentere labelcatalogus. Verhalende songs in de lijn van Death In June, Der Blutharsh en nieuwkomer Rome worden op een harmonieuze manier afgewisseld met meer introspectieve, haast neoklassieke passages die dan weer duidelijk de signatuur dragen van de Duitsers. Het geheel voelt nergens geforceerd aan en geen enkele band heeft de overhand in de composities waardoor Sang Graal een opvallend afwisselend album geworden is, dat op geen enkel moment vervlakt tot een onsamenhangend geheel van ideeën en invloeden. Het materiaal is sterk en met songs als The Messiah, A Seeker Divine, Crusade, What The Thunder Said, The Caves Of Montsegur en The Cross Of Loraine haalt elke fan van het genre enkele toekomstige klassiekers in huis. In zijn segment verplichte kost!
Het Italiaanse Vestigial ten slotte is met Translucent Communion toe aan zijn CMI-debuut. Het codewoord is (niet geheel onverwacht) dark ambient en dan zijn de verwijzingen naar de ijkpunten Raison DÊtre of Lustmord ondervermijdelijk, maar tegelijkertijd legitimeert de kwaliteit van de zes nummers een plaats aan boord van Karmaniks oorlogsbodem.