Op zoek naar nieuwe muzikale vormen begon meesterproducer Adrian Sherwood in 1981 African Head Charge, een virtuele band waar door de jaren talloze leden van de On-U Sound Records-familie deel van uit zouden maken, met percussionist Bonjo Iyabinghi Noah als enig constant lid. Het debuut, ‘My Life In A Hole In The Ground’, was een directe verwijzing naar Brian Eno & David Byrne’s ‘My Life In The Bush Of Ghosts’ en volgde een vergelijkbaar sjabloon: een mix van Afrikaanse ritmes, dub en studio-effecten, gelardeerd met flarden reggae, freejazz en Indiase muziek. Samplers waren nog te duur voor Sherwood, en het resultaat was kaler en rauwer dan Eno & Byrnes vision of psychedelic Africa, zoals Eno het noemde (en een later AHC-album zou heten), maar door de hypnotische ritmes en ongewone effecten - Sherwoods handelsmerk – minstens zo psychedelisch. Dat eerste album is het meest experimentele van de AHC-platen, simpelweg omdat de ideeën en het geluid nog uniek waren, maar het concept was daarmee geenszins uitgeput. Op het tweede album, ‘Environmental Studies’ (1982), zijn Sherwoods postpunkwortels goed hoorbaar, en bereikte hij middels loops, field recordings en een hoop galm een voller geluid. Ook introduceerde hij meer melodie in de mix, wat de plaat minder claustrofobisch maakt dan het debuut. Het derde album, ‘Drastic Seaon’ (1983), door de producer omschreven als “experimenten in actieve frequenties, out of time-geluiden, ritmes in ritmes en eindeloze tape-edits”, is een eindeloze stapeling geluidseffecten die om elkaar heen draaien, voortgedreven door bas en percussie. Met reggae of andere identificeerbare genres had het nog maar zijdelings iets te maken – AHC was bijna een genre op zich geworden. Op het vierde album ligt de nadruk weer op de ritmes. ‘Off The Beaten Track’ (1986) is daarmee de meest groovy van de vier albums, en het minst psychedelisch, al blijft Sherwoods gebruik van geluidseffecten onverminderd eigenzinnig. De plaat voelt ook als de meest elektronische van de vier, mede door het gebruik van Synclavier en Fairlight. Hier en daar zijn echo’s hoorbaar van de industriële elektro-funk van Tackhead, het project van Sherwood met de ritmesectie van de Sugarhill Gang (de hele On-U catalogus staat trouwens bol van de opnieuw gebruikte ritmetracks, wat sterk heeft bijgedragen aan de herkenbaarheid van het Sherwood-geluid). AHC zou vier jaar later ‘Songs Of Praise’ maken, dat met een meer uitgelaten en opgewekter geluid aansloot bij wat in inmiddels ‘world music’ was gaan heten, en de succesvolste plaat van de band was. Maar het zijn de eerste vier albums, die nu door On-U opnieuw gemasterd worden heruitgegeven (alleen op vinyl), waarop Sherwood een geluid uitvond dat z’n tijd ver vooruit was, en nog steeds klinkt als niks anders.