De Duitsers van Kanzleramt hebben blijkbaar nog steeds hun stethoscoop aan de hevig pulserende hartslag der techno. Heiko Laux en de zijnen merkten dus reeds lang dat een aantal producers teruggrepen naar het geluid van de klassiekers uit Detroit. Veeleer dan een nostalgisch eerbetoon gaat het hier om een continueren van een traditionele lijn met een openlijk melodieus aspect, die wordt vernieuwd en aangevuld door middel van modernere geluidstechnologieën, eigentijdsere beats en ritmes, en complexere songconstructies. Fabrice Lig, een voormalig leraar afkomstig uit Charleroi, wordt met terecht een voortrekker in deze genoemd. Zijn debuut onder het pseudoniem Soul Designer – Walking On Little Clouds uit 2002 – leunde niet alleen aan bij de Motor City sound, maar tevens bij het werk van Laurent Garnier uit de vroege jaren negentig. Het album verscheen dan ook bij diens F-Com. Ondertussen ontwikkelde Lig een veelgesmaakte liveset, die hem een flinke internationale status opleverde. Tussendoor werkte de man aan een opvolger, die onlangs verscheen via Kanzleramt. My 4 Stars laat horen dat Lig nog steeds progressie maakt in zijn producties, en dat deze stijl nog op een hoger niveau getild kon worden. Dat doet hij onder meer door het toevoegen van vocalen en analoge instrumenten, zoals die fantastische saxofoon doorheen My Old Friend. De titeltrack, met een knappe zanglijn van Chloé en opzwepende percussie, is een klassieker in wording die niet alleen in techno- maar evenzeer in housesets te horen zal zijn. De vele jazzinvloeden doorheen de plaat bevestigen trouwens opnieuw hoe dicht Lig bij beide dansgenres staat. Datzelfde kan overigens gezegd worden van Dave Ellesmere, die met Rites of Spring ook aan zijn tweede langspeler toe is. Deze Amsterdammer is geen groentje meer en heeft heel wat opgestoken van onder meer de Positive Education die Orde Meikle en Stuart McMillan eertijds onderwezen, want het klankenpalet uit deze periode vormt de basis voor zijn productie. Meer dan Fabrice Lig stapelt hij de verschillende lagen van keys op elkaar, zonder zijn tracks daarmee te zwaar te belasten. Ook Ellesmere is niet vies van jazz, zoals hij bijvoorbeeld aantoont met het prachtige Omni Present, dat alleen ter beschikking staat van vinylkopers. Tetris begint dan weer met een strakke repetitieve loop met een vaart van level 10 in het blokkenspel, maar de nieuwerwetse beat wordt snel aangevuld met warme Detroit synths. Die vormen eveneens het fundament van het merendeel van de nummers. Zelfs van een uptempo technoknaller als The Other Side of Tomorrow of van het daaropvolgende Crystal Clear, dat wordt voortgedreven door een gedegen baslijn. Beide heren bewijzen dat diegenen die dachten dat de goeie ouwe Roland 101 inmiddels op de zolder thuishoort, ongelijk hebben.