De Schotse muzikant en liedschrijver Francis Macdonald kan bogen op een brede muzikale achtergrond. Hij drumt bij Teenage Fanclub, werkte met artiesten als Alex Chilton, Kevin Ayers, Ian McCullouch, Belle and Sebastian en Max Richter en componeerde muziek voor film en televisie. Met âMusic For String Quartet, Piano and Celesteâ waagt hij zich aan het componeren van klassieke muziek, al is hij formeel niet op dat vlak geschoold. De serieus klinkende titel dekt volledig de lading. De composities bestaan uit arpeggioâs op piano met kleine verschuivingen, op een bed van lyrische strijkers. De celesta blijft meestal enigszins op de achtergrond en vormt met het lichte metalige geluid een subtiele aanvulling. De pianopartijen hangen tegen het minimalistische aan, maar minimal music is dit zeker niet. Macdonald houdt het in de elf korte composities toegankelijk en melodieus. Hij komt daarbij echter gevaarlijk dicht bij sentimentalisme. Met name de breed uitgesmeerde strijkerspartijen en het nagenoeg steeds trage tempo zorgen voor een dreigend melodramatische sfeer. Slechts een enkele keer, zoals de compositie â3 4 5â, biedt het album een verrassing. Nooit storend maar ook zelden verrassend klinkt het album als een goede score voor een filmdrama.
Ook âEntanglementâ van Michael Price geeft een centrale plek aan piano en strijkorkest en ook Price heeft (zeer ruime) ervaring in het schrijven van muziek voor film en televisie. En inderdaad klinkt ook âEntanglementâ bij tijd en wijle als licht verteerbare klassieke muziek met hier en daar een al te dramatische noot. Echter, op dit album gebeurt meer; het laat een grotere gelaagdheid en variatie horen. Dat Price de wat veilige en bekende piano- en strijkpartijen combineert met field recordings en elektronische geluiden en effecten, is in hoge mate debet aan de verrassing en spanning. Hij zorgt daarmee regelmatig voor een subtiele gelaagdheid of een verrassend contrapunt. In âBudapestâ zijn de klassieke instrumenten bijvoorbeeld aangevuld met synthesizers en stadsgeluiden; âEasterâ is gecomponeerd met geïmproviseerde pianopartijen die zijn vertraagd en bewerkt; de strijkers in âThe Attachmentâ klinken aanvankelijk alsof het geluid vervalt, doordat de muziek (deels) is opgenomen op apparatuur uit de jaren 1940. Dit zijn geen trucjes om het interessanter te maken: Price weeft alles te samen alsof het vanzelf spreekt. Zo ook zijn de zangpartijen van sopraan Ashley Knight in twee composities vooral een verrijkende laag. Op het eerste gehoor klinkt âEntanglementâ wellicht gemakkelijk, maar deze composities zullen bij herhaalde beluistering steeds weer verrassen.