Death Engine uit Lorient, Frankrijk debuteerde in 2013 met de ep ‘Amen’, die na een volledig jaar sleutelen en prutsen eindelijk een opvolger heeft. Hierop passeren in iets meer dan een half uur zeven nummers de revue. Noisecore is het genre waarin deze Fransen zich proberen te onderscheiden, al is de band niet echt genrevast. Halfweg de plaat komen ze met ‘Zero’ op de proppen, een net geen anderhalve minuut durend akoestisch interludium dat het album een beetje in twee deelt. Ervoor is het meer de noisy hardcorekant, erna meer de noiserock, al lijkt de tweedeling op papier strikter dan ze eigenlijk is. Wat Death Engine hier en daar vergeet, is dat een stuk noiserock of noisecore, want die laatste term benadert dichter wat ze brengen, ook meer moet zijn dan herrie maken met de instrumenten. Er mag al eens een nummer met kop en staart passeren, waarin zoveel noisecore mag worden gebracht als de heren wensen. Nu klinkt het allemaal nogal vrijblijvend, puur voor het amusement van de muzikanten in het repetitiehok. Niet dat daar iets op tegen is natuurlijk. Al is het oorpijnigende gepiep waarin ‘Cure’ eindigt, wel momorabel. Het is een ongeremde pot herrie die alleen maar kan ontsporen, en dat in een donker concertzaaltje ook zeker zal doen. Iets minder geslaagd op plaat en cd, zeker te pruimen live.