Luca Cavini (Calibro 35, Craxi) en Paolo Mongardi (Fuzz Orchestra, Ronin, ex-Jennifer Gentle) uit Bologna vormen sinds 2009 het bas en drumduo Zeus! In 2010 verscheen hun zelfgetitelde debuut, gevolgd door het indrukwekkende ‘Opera’ in 2013. Dit jaar verscheen reeds een heerlijke split met Ornaments en nu, eindelijk, ook hun volwaardige derde plaat. Inderdaad, we keken er erg naar uit, gezien hun uiterst gesmaakte passage in het zaaltje Ciné Palace in mijn woonplaats Kortrijk, België. Als toetje na een sessie oudercontact blies het duo elke resterende demon uit ons hoofd. Bij het beluisteren van ‘Motomonotono’ gaan onze oortjes weer net zo blozen als tijdens dat memorabele concert. Het duo speelt een eclectische mix van metal, punk, jazzcore, mathrock, noise, progrock en post-vanalles-en-nog-wat. Met geen van die genres wil Zeus! iets te maken hebben. Wel met Steve Reich, die ze eren met ‘Panta Reich’, een frivool rustig instrumentaaltje zo halfweg de plaat. De bedoeling van het stukje is om de luisteraar even rust te gunnen, om dan weer met de volle aandacht naar de rest van dit huzarenstukje te kunnen luisteren. Bas en drums en wat sporadisch geschreeuw, dat soms op een saxofoon lijkt, donderden voortdurend over elkaar heen, traag en snel afwisselend, helse tempo’s vasthoudend zonder ook maar een moment als grindcore te klinken. Al heeft het duo humor. Probeer ‘All You Grind Is Love’ maar eens, waarin ze hun muzikale gekte helemaal botvieren. Dat doen ze ook in het acht minuten durende sluitstuk ‘Phase Terminale’, waarin ze rustpuntjes neerzetten om de boel voortdurend te laten ontploffen. Dat mag ook wel, want uiteindelijk is drie kwartier Zeus! een behoorlijk vermoeiende zaak. Een beetje als net zo lang naar The Locust luisteren. Heerlijk en geniaal tegelijk, maar behoorlijk inspannend, al loont elke noot.